Over schaamte en voortschrijdend inzicht gaat Arme tante Danni. De tekst is van de hand van Johan Petit en Janne Desmet. Die laatste speelt ook de maar liefst twee uur en twintig minuten durende monoloog die van live muziek voorzien wordt door Ephraim Cielen en Linde Carrijn. Het straffe is dat Desmet maar al te goed beseft op het einde dat haar voorstelling te lang duurt, ze zou moeten schrappen maar door haar uitstelgedrag is ze daar nog niet toe gekomen. Ze kadert dat dus perfect. De toeschouwer krijgt mee waarom, wat doet uitschijnen dat die lengte geoorloofd is. Maar de spanningsboog staat niet altijd even strak als net gewaxt schaamhaar in een kleine driehoek. Op dat vlak mag er dus vooral in gesnoeid worden, eerder dan dat er iets aan de lengte op zich hoeft te gebeuren van deze productie. Het neemt niet weg dat de toeschouwers, deStudio was tot de nok gevuld, volledig weg waren van deze voorstelling en de makers een volledige staande ovatie bezorgden.

Ghurba wil zo veel zeggen als heimwee of verwijderd zijn van huis in het Arabisch. Centraal in deze voorstelling naar een tekst van Rimah Jabr die Nathalie Tabury vertaalde en Atta Nasser regisseerde, staat de bloem Iris (Jef Hellemans), een nieuwkomer tussen de bijzonder enthousiaste Blue (Ellen Sterckx) en bazige Red Velvet (Patricia Kargbo). Die staan al enkele weken langer dan Iris in de serre waar het veilig vertoeven is, want buiten is het gevaarlijk: ‘Hier zitten geen ratten die onze wortels opgraven, of geiten die onze bladeren willen opeten, of honden die op onze mooie bloemblaadjes komen plassen.’

Maar liefst twee wereldpremières schotelde Junior Ballet Antwerp voor met Furore, een avondvullende dansvoorstelling die drie producties serveert aan het talrijk opgekomen publiek. Dat had er zo hard van genoten dat het niet meer dan terecht overigens achteraf een staande ovatie gaf.

Nee, Marked Men: Rule + Shaw kan je bezwaarlijk origineel noemen op basis van het plot. Beste vrienden Rule en Shaw zijn eigenlijk al jaren verliefd op elkaar, maar uiten dat nu pas. Met dat verschil dat hij niet voor een relatie wil gaan, hij absoluut niet wil dat zij hem als haar vriendje beschouwt, en de twee dan maar afspreken om het gewoon dag per dag te bekijken. Dat is natuurlijk vragen om problemen. Zeker als blijkt dat hij een getroebleerde man is – in welke boekenserie zagen we dat nog al? – niets meer te bieden heeft dan zijn hart, want als tattoeëerder heeft ie kennelijk weinig financieel te bieden, hoewel hij daarnaast ook graffiti-muurschilderingen maakt (wat toch ook wel wat kost als hobby denken we dan). Zij is een studente geneeskunde die kennelijk niet of nauwelijks hoeft te studeren, van rijke komaf is maar wel in een bar opdient. Haar moeder heeft voor haar alvast een ‘geschikte’ huwelijkskandidaat gevonden. En nee, dat is niet Rule…

Een heerlijk warme, gezellige komische geanimeerde live action avonturenfilm levert regisseur Dougal Wilson af met zijn allereerste langspeelfilm Paddington in Peru. Een die focust op samenwerking, gezinswaarden, elkaar verliezen maar elkaar toch ook terug vinden, op zoek gaan naar je roots maar ook weten wie je familie is, en dus ook je identiteit ontdekken, dat je van Peru bent, een Brits paspoort hebt, maar toch vooral (een) Brown bent.