Een bijzonder mooie en genereuze voorstelling is Amadou van Laika. Regisseur Jo Roets neemt daarbij afscheid van het gezelschap dat ie mee oprichtte om ruimte te maken voor de nieuwe makers door nog een laatste keer naar de kern te gaan van wat ie al zijn ganse carrière doet: verhalen vertellen. Inspiratie vond de voorstelling bij het werk van de Malinese auteur Amadou Hampâté Bâ die de mythische, orale verhalen uit het collectieve geheugen van het Peulvolk verzamelde en neerschreef. Hoofdboodschap van deze prachtige voorstelling die Aminata Demba schreef, concipieerde en speelt waarbij ze live begeleid wordt door twee muzikanten: Sam Gysel en Issa Ndour, is dan ook om het woord aan elkaar door te geven wat in de context van Laika nu een bijkomende symboliek krijgt. ‘Vertel! Vertel! Vertel!’ klinkt het op het einde uitnodigend uit haar mond terwijl ze zelf een uur aan een stuk moeiteloos de kinderen op haar hand krijgt en houdt wanneer ze hen meeneemt op reis.

Met Boze geesten komt Lazarus aan het einde van haar Dostojevski-cyclus. En dat werd tijd. Niet dat de voorstelling niet onderhoudend is, maar ook al hebben wij bewust het gezelschap een tijdje links laten liggen, hun signatuur is erg herkenbaar geworden maar ook voorspelbaar. Daarnaast mocht hun première, en dat zijn lang niet alleen onze eigen woorden, strakker wat ook niet de eerste keer is dat we dat opmerken. Lees: in het begin hadden ze het publiek op hun hand en de lachers aan hun kant. Maar na verloop van tijd verslapte de spanningsboog en ook het enthousiasme van de toeschouwers.

Everybody hurts klinkt het in de song van R.E.M. waarmee Novocaine begint. Niet dus. Want het hoofdpersonage, Nathan Caine (Jack Quaid), de managing assistent van de bankdirecteur Nigel, voelt namelijk geen pijn door een genetische afwijking. Het zorgt er uiteraard voor dat ie het potentieel heeft om de instant superheld uit te hangen, met dat verschil dat ie wel degelijk kan sterven. Voor zijn collega Sherry (Amber Midthunder), die hij net heeft leren kennen, wil ie door het vuur gaan, of beter: een wapen uit gloeiend heet frituurvet halen tijdens zijn achtervolging om haar te redden. Want enkele criminelen hebben haar namelijk gegijzeld na een overval op de bank waar ze beiden  werken. De daders hebben veel geld buit gemaakt én de bankdirecteur vermoord.

“I will always love you.” Het zou de boodschap kunnen zijn van Glennis Grace aan haar grote idool Whitney Houston. Glennis heeft de start van haar carrière te danken aan deze Amerikaanse artieste … en natuurlijk ook aan haar eigen geweldige stemgeluid. Dat laatste maakte ze al meteen bij het begin van deze ‘Whitney – a tribute by Glennis Grace’ duidelijk. De Whitney-fans werden getrakteerd op een selectie uit het rijke repertoire en de fans van Glennis Grace konden genieten van haar geweldig krachtige, hoge en beheerste stem. En wie fan was van beiden, kon gewoonweg dubbel genieten van een heerlijke avond livemuziek en een muzikale reis naar de jaren ’80 en ‘90.

Je moet het Stage Magic nageven. Na een uitverkochte reeks musicalvoorstellingen van Phantom of the Opera, slaagde de Belgische promotor er ook in om het bordje ‘sold out’ boven te halen voor de flamencovoorstelling Carmen in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Lang niet evident is dat, vinden we. Maar wel, niet meer dan verdiend. Want hoorden we de tientallen dansers in de voorstelling ritmisch met de voeten stampen en in de handen klappen volgens de handklapstijl palmas, dan nam het publiek dat gewoon over tijdens de reeks toegiften. Het gevolg? Een zinderend applaus en luid tribunegestamp van de enthousiaste toeschouwers. Klasse wordt altijd beloond.