Ja hoor, Jetse Batelaan doet het weer met Best wel jammer als je hier niet bij bent: de vinger aan de pols houden van de maatschappij waarin we leven en die in zijn hemd zetten. In deze voorstelling combineert ie verschillende zaken: FOMO: ‘Sorry you won’t be here’,  groepsdruk, egocentrisme, burenruzies, de drang van mensen om de ene kick na de andere te beleven, de banaliteit van ons feestgedruis wanneer de context weggenomen wordt en hoe marginaal of desolaat, ja zelfs ronduit triest het er uit ziet met zaallicht aan wanneer er alleen maar troep overblijft, de drang om drank voor onderweg na een feestje mee te nemen, te pas en te onpas het woord ‘discriminatie’ bovenhalen wanneer je er niet bij mag zijn/horen, het voordeel dat vrouwen wel eens zouden kunnen hebben: ‘Een vrouw geraakt al-tijd binnen. Dat is gewoon statistiek. Zo werkt de maatschappij!’, het kneusje van de groep die buiten moet wachten en op de fietsen en spullen van de anderen moet letten - hoe herkenbaar, en wat een rotjob inderdaad die je vrienden je kunnen aandoen - tot die ene kus waarop je al die tijd zo naar uitkeek, maar die uitgesteld wordt, om niet of toch? ertoe te komen zodat het verlangen van Claudia en niet het minst dat van het publiek alleen maar bijkomend aangewakkerd wordt. Daarbovenop stelt Batelaan ook de staat van de cultuursector aan de kaak waarbij er gezelschappen in Nederland maar ook bij ons het plots moeten doen met een stuk minder subsidies of ze zelfs helemaal verliezen.

De Spaanse zon, een tropisch eiland, een gezellig hotelletje, een oma en haar kleinzoon, een aanstaande bruid en haar gevolg, de ex van de bruid in spe, een hete barman, interessante hotelgasten, romantische grotten, roddelende kamermeisjes, cocktails en gierende hormonen: gooi al deze elementen in een blender, voeg er een flinke geut salsa en rap bij, breng ze op smaak met een gulle dosis humor, een vleugje ernst, bakken vol jong talent, een snuifje ouder talent en heel veel enthousiasme … en je hebt ‘Esta Noche’, de nieuwste musical van  The Singing Factory. In tegenstelling tot wat we van hen gewoon zijn, hebben ze bij The Singing Factory dit keer niet gekozen voor een ernstig onderwerp als kern van hun verhaal, maar hebben ze de kaart getrokken van de feelgoodmusical. Het publiek moet in de eerste plaats een fijne avond beleven en in dat opzicht slagen ze met brio.

Ja, we konden de liefde voelen: de liefde voor de Disney-film, de liefde voor de muziek van Elton John en Hans Zimmer en de liefde voor de muzikanten van het Metropole Orkest o.l.v. Jochem Neuffer die de score live tot leven brachten. Want dat is exact wat er gebeurt wanneer je naar een voorstelling van Cinema in Concert komt kijken: muziek komt tot leven. Wanneer tijdens ‘The Lion King Live in Concert’ op het scherm een kudde gnoes door de vallei stormt, hoor je dat niet alleen in de muziek, je voelt het in de trillingen van de trommen en het geklater van het koper. De soundtrack wordt voelbaar tot in de kern van je lichaam. Je kan met verschillende zintuigen genieten van de kunde van een groot live-orkest … terwijl je gelijktijdig de nostalgie kan ervaren van een Disney-klassieker.

Roeshoofd, het kersverse theatergezelschap van makers/spelers Lukas Bulteel en Simon De Vos gaat veelbelovend van start met hun allereerste voorstelling Er gaat iemand komen naar een tekst van de Noor Jon Fosse. In die mate dat het gezelschap zich meteen op onze radar weet te zetten én daarop blijft want hoe heerlijk poëtisch, grappig, bezwerend, sferisch, ja zelfs hypnotiserend was Er gaat iemand komen wel niet?

Death by tintenkiller. Wat hadden we graag gehad dat Dimitri Leue wat meer zijn tintenkiller had bovengehaald om in zijn originele bewerking naar het Middelnederlandse originele satirische dierenepos Van den vos Reynaerde van Willem die Madocke maecte te snijden. Zijn Van den vos die amoc maecte is voor alle duidelijkheid best genietbaar, zit weer vol spitsvondigheden qua taalvondsten (‘ontbering’), dubbele bodems met seksuele laag (‘geschoren kat’, ‘eierstokken die beginnen te klingelen’), een verwijzing naar het katholicisme (‘Ju-das’), een knipoog naar natuur vs. cultuur en beschaving, bevat een sneer naar de 25% invoerrechten van Trump en de handelsoorlog die ie voert, laat het schrijverschap en toneel zelf aan bod komen (zo wordt er onder andere expliciet gezegd wanneer er een personage af gaat), passeren er allerhande sappige dialecten, maar sleept ook het vertelritme (‘Zeg het dan… Zeg het!’), zien we de acteurs volksdansen of worden er stukjes gezongen zoals ‘Parole Parole’, ‘Never gonna give you up’ en ‘Wannabe’, en vermoeit de voorstelling ook wel bij momenten omdat er soms geen maat lijkt op te staan waardoor die toch als een lange zit aanvoelt.