Nee, Marked Men: Rule + Shaw kan je bezwaarlijk origineel noemen op basis van het plot. Beste vrienden Rule en Shaw zijn eigenlijk al jaren verliefd op elkaar, maar uiten dat nu pas. Met dat verschil dat hij niet voor een relatie wil gaan, hij absoluut niet wil dat zij hem als haar vriendje beschouwt, en de twee dan maar afspreken om het gewoon dag per dag te bekijken. Dat is natuurlijk vragen om problemen. Zeker als blijkt dat hij een getroebleerde man is – in welke boekenserie zagen we dat nog al? – niets meer te bieden heeft dan zijn hart, want als tattoeëerder heeft ie kennelijk weinig financieel te bieden, hoewel hij daarnaast ook graffiti-muurschilderingen maakt (wat toch ook wel wat kost als hobby denken we dan). Zij is een studente geneeskunde die kennelijk niet of nauwelijks hoeft te studeren, van rijke komaf is maar wel in een bar opdient. Haar moeder heeft voor haar alvast een ‘geschikte’ huwelijkskandidaat gevonden. En nee, dat is niet Rule…

Een heerlijk warme, gezellige komische geanimeerde live action avonturenfilm levert regisseur Dougal Wilson af met zijn allereerste langspeelfilm Paddington in Peru. Een die focust op samenwerking, gezinswaarden, elkaar verliezen maar elkaar toch ook terug vinden, op zoek gaan naar je roots maar ook weten wie je familie is, en dus ook je identiteit ontdekken, dat je van Peru bent, een Brits paspoort hebt, maar toch vooral (een) Brown bent.  

Een gedeeltelijke staande ovatie ontving de Belgische première van I believe in the legend of love van Jan Fabre, een monoloog die over zelfmoord gaat, gedanst en gezongen op het podium en gespeeld voor de camera door Ivana Jozic. Leven, liefde en dood zijn de terugkerende thema’s in het Love and Beauty Are the Powers Supreme festival dat nog op 26 en 27 februari 2025 doorgaat, ook in deze voorstelling waarin het hoofdpersonage Lancelot er tegen opziet om af te takelen. Het contrast kan niet groter zijn, de beladen thematiek enerzijds die Jozic prima op scène neerzet en anderzijds het gegeven dat ze dat net op de dag van haar verjaardag doet, dat het leven dus gevierd wordt. Ook zo vormen leven, liefde en dood dus een geheel.

Een heerlijke voorstelling waarin een romcom gerepeteerd wordt maar de eigen verlangens, fantasieën en perversies van de spelers boven komen drijven, leveren Goele Derick, Sara Haeck, Bart Hollanders en Chloë Onyinye met Waarover ik fantaseer als ik over de liefde fantaseer af. Een complete voorstelling ook die dans (op de instrumentale tonen van Tony meets Maria uit de Dance at the Gym-scène uit West Side Story waarbij beide hoofdpersonages dansen, inclusief vingergeknip), muziek (Goele mag Barts fluit in de mond steken, verder horen we onder andere ‘This will be’ van Natalie Cole in een instrumentale versie) en bovenal een hilarische tekst die volledig het DNA van Stan uitademt.

‘La Mariée mise à nu par ses Célibataires, même ou Le Grand Verre’ van Marcel Duchamp vormde de inspiratie voor Elle était et elle est, même, een voorstelling waarin Jan Fabre en Els Deceukelier hun 40-jarige artistieke samenwerking vieren. Centraal staat begeerte, verlangen dat niet vervuld geraakt, te horen in de tekst wanneer Els repetitief ‘Et encore une fois’ zachtjes, op fluistertoon, verleidelijk zegt. Speelt ze een nymfomane ‘Mijn enige functie is de liefde bedrijven’ die maar niet bevredigd kan worden?