In Het Depot vierde Wende het laatste concert van haar clubtoer Sterrenlopen voor ze straks maar liefst zo’n 20 concerten geeft in Carré in Amsterdam (tussen eind oktober 2024 en eind januari 2025). Daar zal ze met toetsenist Nils Davidse gekende nummers brengen, songs die ze nooit heeft aangedurfd en liedjes die ze al lang niet meer gezongen heeft. ‘Laat mij het zijn’ bracht ze samen met hem als voorproefje als eerste toegift.

Wat een filmfeest is de apocalyptische actiefilm Furiosa: A Mad Max Saga in een regie van George Miller. De prent, die als een spin-off én prequel geldt voor Mad Max: Fury Road (2015) komt helemaal tot zijn recht dankzij de dynamische cameravoering en montage in de 4DX-zalen wanneer daar extra effects zoals fel bewegende stoeltjes aan toegevoegd worden. De film bevat dan ook heel wat achtervolgingsscènes en actie. In die mate dat de bijna twee uur en een half durende prent aan een razend tempo voorbijvliegt, op een klein inkakmoment na rond de twee uur. Neem daarbij nog eens een uitstekende cinematografie, geluid én geweldige acteerprestaties van Anya Taylor-Joy (Furiosa), Chris Hemsworth (Dementus) en Tom Burke (Praetorian Jack) en je begrijpt waarom wij zo laaiend enthousiast zijn.

In 2013 creëerde Ontroerend goed al Fight night. 11 jaar later, omdat het hét verkiezingsjaar bij uitstek is in binnen- en buitenland staat een herwerkte versie op de planken die nog steeds volle zalen weet te trekken zoals in hetpaleis. Op een vrijdagavond in Antwerpen bleek 49% echter niet betaald te hebben om deze avond waarbij de stem van het publiek en dus ook de meerderheid centraal stond, mee te maken.

Kingdom of the Planet of the Apes, de vierde film uit de Planet of the Apes-reeks staat op zich als sequel van het zeven jaar oude War for the Planet of the Apes. De sci-fi film die Wes Ball regisseerde bevat tamelijk weinig actie op een geweldige finale na dan. Dat voel je ook als je kiest voor de 4DX-ervaring die dan pas helemaal tot zijn recht komt.

In 1965 schreef Valerie Solanas Up your ass, dat net als SCUM Manifesto, een radicaal feministisch werk is. Ze had Andy Warhol in gedachten om het stuk te produceren, gaf ‘m de tekst maar die weigerde. Zijn kopie was ie kwijtgeraakt vertelde hij. Solanas vreesde dat ie zelf iets zou gaan doen met haar werk zonder haar, wat wellicht mee de reden was waarom ze Warhol neerschoot. De voorstelling die Nona Demey Gallagher en Lieselot Siddiki maakten, refereert daar trouwens ook even naar. Niet alleen in de proloog, via de boventiteling wanneer deze satire gekaderd wordt, maar ook in een korte scène verderop het stuk.