Poor things dat Yorgos Lanthimos regisseerde naar een scenario van Tony McNamara en gebaseerd is op de gelijknamige roman van Alasdair Gray is een bijzonder intrigerende film. Surrealisme meets namelijk science fantasy én zwarte komedie in deze prent die de karakteristieken heeft van zowel een Frankensteinprent als een coming of age verhaal dat draait om emancipatie. Dat ie de Gouden Leeuw won in Venetië als beste film en genomineerd was voor maar liefst zeven Golden Globes (waarvan ie er 2 heel belangrijke won waaronder die voor Beste film (musical of komedie), en beste actrice in een musical of komedie voor Emma Stone) is niet meer dan terecht.

Kim Karssen en Hendrik Kegels brengen met KIER een heerlijke voorstelling over de ruimte voor 4-plussers in hetpaleis. Het duo komt als klungelige vakmannen op. Hendrik met al het hout om een deur in elkaar te steken, Kim houdt het bij met witte stift markeren waar die precies moet komen en de gereedschapskist aanbrengen terwijl Hendrik zich in allerlei bochten wringt. Zij kijkt dan lekker ‘empathisch’ toe en denkt de zaak met o.a. ‘héhé’, ‘nou’, ‘oei’, ‘oh’, ‘ja’ en ‘zo’ te coördineren. Wat deze jeugdtheatervoorstelling zo mooi maakt, is dat ze visuele humor en onder de mat vegend geklungel feilloos laat overgaan in prachtige poëtische beelden over sterren en planeten met een vleugje magie erbij.

De Nederlanders hebben oprecht reden om jaloers te zijn op de Belgen. Niet omdat wij vijf regeringen hebben en zij geen enkele, maar wel omdat Jan Smit speciaal voor de Belgische fans een reeks van vier concerten heeft opgezet onder de naam: ‘Het Beste Van Jan Smit’. En wanneer Jan het beste belooft, krijg je ook het beste: de grootste knallers, de absolute publiekslievelingen, zijn persoonlijke favorieten én Jan Smit, de backings en de band die ook nog eens het beste geven van zichzelf. Het werd een feestje zoals de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen er nog maar weinig gekend heeft. Wanneer er zelfs op het tweede balkon spontaan polonaises ontstaan, weet je gewoon dat je op een zalige party zit.

5 jaar heeft het liedje geduurd van #LikeMe maar nu is de cast uitgezongen. 64.000 toeschouwers zwaaiden in het Sportpaleis het concept dat Thomas Van Goethem bedacht (nu ja, eigenlijk is ie gewoon de mosterd gaan halen bij o.a. Grease, Glee en High School Musical) uit. In het beste geval belandt #LikeMe straks in de opbergdozen van kinderen als iets om te koesteren dat deel uitmaakt van hun jeugd. In het slechtste geval zien we straks een massa #LikeMe merchandise op het stort belanden, in de afprijsbakken (buiten aan het Sportpaleis stond er trouwens al een Outlet merchandise stand in een zwarte container) en op rommelmarkten en garageverkopen aangeboden worden.

Priscilla, het feministische biografische drama van Sofia Coppola naar Priscilla Presleys leven met the King of rock ’n roll toont in eerste instantie een totaal andere tijdsgeest dan de onze. En daar schort het wat ons betreft aan bij het bekijken van deze prent. Elvis komt er namelijk bekeken vanuit een 2024 bril niet al te best uit. Coppola mocht de context, de samenleving van toen dus gerust wat beter kaderen want wie Elvis-fan is, woke of een jongere kan na het zien van Priscilla een zekere degout ontwikkelen ten opzichte van een van ’s werelds grootste sterren ooit. En het ergste daarbij is dat ie zich niet eens meer kan verdedigen.