Dankzij Paljas Theaterproducties vzw is er in Play Zuid een theatermonument als een feniks uit de as herrezen: Ruud De Ridder en Nicole Laurent mogen met ‘Onze Piet is ne kwiet’ het publiek opnieuw aan het lachen brengen met hun Echt Antwaarps Teater. Spraakverwarringen, misverstanden, ongemakkelijke situaties en herkenbaar gekrakeel in de taal die volgens bepaalde historici gesproken werd door Adam en Eva zelver, bezorgen het publiek zonder problemen een stevige workout voor de lachspieren. In de lange traditie van het Echt Antwaarps Teater is ‘Onze Piet is ne kwiet’ een stuk met links en rechts een kleine knipoog naar de maatschappij, maar vooral toch licht verteerbaar, geschreven en geweldig gespeeld om “eens goe me te lache”. Ruud De Ridder, Nicole Laurent, Anke De Ridder en Patrick Onzia staan garant voor een ontspannen avond vertier en plezier van hier.

Een flauwe komische roadmovie. Dat is Drive-away dolls die Ethan Coen regisseerde. In die mate dat enkele de subplot, over lesbisch zijn, nog iet of wat je weet te prikkelen zodat je toch nog min of meer geboeid blijft kijken.

Een Antwerpse theaterdirecteur wordt op non-actief gezet na de publicatie van een tekst die feiten en fictie met elkaar mengt. Dat nieuws belandde vandaag in onze mailbox. Het lijkt wel alsof de werkelijkheid het scenario van Dream scenario, dat Kristoffer Borgli schreef en regisseerde inhaalde. Met dat verschil, dat Dream scenario een zwarte komedie is die niet mals is voor de cancelcultuur.

Wat een heftige film is Godzilla x Kong: The New Empire! Mijn buur in de 4DX-zaal vroeg zich in het begin van de film af of een 4DX-ervaring niet met veiligheidsgordels is. Nee hoor. Maar het ging er tijdens deze voorstelling wel erg stevig aan toe.

Met ‘Diarree is mijn lievelingskleur’ tillen Theater Artemis en Studio Julian Hetzel een schijtvoorstelling naar een hoger niveau: holy shit, wat een geweldig jeugdtheater. En schijtvoorstelling is hier geen waardeoordeel, maar letterlijk een voorstelling waar het op een bepaald moment gaat over de perfect gescheten, dampende drol die het podium siert. Terwijl jong en oud in het publiek tegelijkertijd huiveren van de idee en hilarisch lachen met het beeld van een hoopje feces dat plots op de scène ligt, beschrijft Louis van der Waal in de meest lyrische taal die hij kan bedenken de schoonheid van dat stuk stront. Je voelt aan de sfeer in De Studio in Antwerpen en je hoort aan de reactie van het publiek dat op dat moment iedereen mee in de voorstelling zit en mee is met het verhaal. Dat is de kracht van ‘Diarree is mijn lievelingskleur’: je bent als toeschouwer niet zomaar publiek, maar deelnemer aan dit absurde gegeven van een auditie die aardig uit de hand loopt.