14 jaar geleden stond Dans der Vampieren in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Enkele jaren geleden deed het gerucht de ronde, ook in de Vlaamse musicalsector zelf trouwens, dat deze productie terug naar Vlaanderen zou komen. Ondertussen is het daar terug stil rond geworden. In Duitsland ging de show in 2000 in première in Stuttgart, 3 jaar eerder kende die haar wereldpremière in Wenen. Dat ie er nog steeds in slaagt in Duitsland een groot publiek te vinden, vraagt om een analyse.

Mag je één man zomaar doden om een hele stad te redden van het failliet? Uiteraard mag dit niet! … Maar wat als die man niet helemaal onschuldig is? Wat als … ? Hoever kan je de voorwaarden aanpassen alvorens de inwoners van de stad hun geweten inruilen voor geld? Dat is het centrale thema van ‘My Sweet Panther’ van Theater FroeFroe en Theater Stap. De voorstelling is gebaseerd op het toneelstuk ‘Het Bezoek van De Oude Dame’ van Dürrenmatt en combineert traditioneel toneel, poppenspel en muziek tot een inclusieve theatervoorstelling waarbij acteurs met een mentale beperking de spelersgroep van Theater FroeFroe aanvullen. Dit maakt van ‘My Sweet Panther’ een multi-dimensionele voorstelling. Je hebt het gegeven van het geslaagde samenspel van minder valide en valide acteurs. Je hebt de confrontatie met een serieus moreel dilemma en de valkuilen die daaraan gekoppeld zijn. En dat alles mag je beleven in een wereld met heel eigen regels, namelijk: de wereld van het poppenspel.

Wat hebben Regi, Clouseau en Helmut Lotti met elkaar gemeen? Ze hadden alle drie vorig jaar nood aan een hype om zich terug/steviger op de Vlaamse muziekkaart te plaatsen. In het geval van Helmut Lotti gebeurde dat op Graspop met Hellmut Lotti goes metal, bij Clouseau op Pukkelpop en bij Regi in het Sportpaleis. Het zegt veel over wat er nodig is om voldoende concerttickets aan de man of vrouw te kunnen brengen. Maar de vraag is maar hoe duurzaam dergelijke hypes zijn op de lange termijn. Hellmut Lotti gaf in Het Depot – ‘Wie had dat ooit gedacht dat ik hier zou optreden?’ – te kennen met een nieuwe plaat bezig te zijn waaruit ie ‘Outroar the thunder’ liet horen. Lotti gaat dus verder op de ingeslagen weg. Toch voelden we al de eerste tekenen van enige metaalmoeheid optreden bij hem en zijn band.

De veertienjarige Ierse Alisha Weir zagen we recent nog de titelrol spelen in Matilda de musical. Een naam om te onthouden want straks zal ze ook te zien zijn in Abigail. In Wicked little letters speelt ze Nancy, de dochter van Rose (Jessie Buckley). Zij wil gitaar leren spelen maar stelt vast dat haar moeder daar niet al te enthousiast om is. Een en ander heeft te maken met een burenruzie. Edith Swan (Olivia Colman) waar Rose nochtans mee bevriend was, blijkt nog bij haar dominante ouders te wonen en is hyper religieus opgevoed. Ze delen onder andere een zinken bad om in te baden. En gezien er in het Britse Littlehampton van 1920 nog geen sprake was van isolatie, hoort de buurvrouw ook wanneer Rose seks heeft. Niet alleen hoort ze dat, het kruisbeeld dat aan haar muur hangt begint zo danig te trillen dat het elk moment kan vallen…

Rauw en rusteloos. Zo komt Skunk dat Koen Mortier regisseerde over. Mortier liet zich inspireren door het gelijknamige boek van Geert Taghon. Het is vooral de cinematografie van Nicolas Karakatsanis die de film absoluut versterkt. Nicolas kiest namelijk voor een tamelijk grove korrel en lijkt niet zelden met de hand de camera vast te houden, waardoor hij dat rusteloze van het hoofdpersonage Liam (Thibaud Dooms) onderstreept in snelle cameravoering en plotse bewegingen.