Het ultieme concert, dat brachten 20 Vlaamse artiesten in het Sportpaleis ter ere van Will Tura, de Keizer van het Vlaamse lied. Volgens Ben Crabbé ging het een legendarische avond worden en werd het dat ook. Het moet zijn dat de man aan beginnende Alzheimer lijdt, want wat we van pse belgium voorgeschoteld kregen was niet meer of niet minder dan een kwakkelconcert, met een paar hoogtepunten, bijzonder veel Vlaamse middelmatigheid en ronduit slechte uitvoeringen in een concert dat zich constant in een spagaat bevond tussen de meerwaardezoeker bedienen (die gewoon afwezig bleek in de grootste concertzaal van het land) en de fan die de hits en niets anders dan de hits wou.

Het ziet er naar uit dat het kerstgala in de Koningin Elisabethzaal niet meer dan terecht overigens een blijver is, net als de zomerconcerten Klassiek in het park (Brasschaat), Klassiek aan de Schelde (Linkeroever) en Klassiek aan de mijn (Maasmechelen).

Maar liefst 5 Golden Globes nominaties kreeg Past lives achter haar naam staan. En dat is niet meer dan terecht. Want wat een prachtig pareltje levert Celine Song nog net voor de jaarwisseling af met deze bijzonder ontroerende romantische film, die tevens haar langspeelfilmdebuut is. Een prent die draait om het Koreaanse concept In-Yun, het lot tussen menselijke relaties, elkaars zielsverwanten zijn. Het besef ook dat je al in contact bent met elkaar sinds een vorig leven (dat kan zelfs het huidige zijn, en hoef je dus niet eng te bekijken als uitsluitend het gevolg van reïncarnatie) maar dat je elkaar ook los moet durven en kunnen laten om verder te groeien als persoon. Past lives exploreert niet alleen de lijn tussen vriendschap en liefde, maar ook nog eens hoe het is om te emigreren. En vooral; de prent legt daarbij ook een zekere contradictie bloot van de mindset van het hoofdpersonage.

2023 is niet het jaar van de superheldenfilms geworden. En da’s een understatement. Aquaman and the lost kingdom, de laatste release van het jaar binnen het genre, kan de glans die rond superheldenfilms zoals Black Panther, Avengers: Infinity War en Spider-Man: No Way Home hangt, prenten die trouwens een voor een ware hypes waren, niet evenaren. De film is dan ook ronduit flauw en voorspelbaar. Het gevolg is dan ook dat je alweer naar een doffe meer dan twee uur durende film kijkt. Maar liefst twee keer keken we daarbij naar onze klok. Of hoe ook hier het alweer niet lekker zit met die spanningsboog en we alweer een film voorgeschoteld krijgen die gewoon veel te lang duurt voor het verhaal dat ie vertellen wil.

Dé musical comeback – “I hate that word, It’s a return!” – van het jaar, daarvoor tekent Deborah De Ridder in Home for Christmas, de jongste musicalcreatie van The Singing Factory naar Scrooge van Charles Dickens.