“At first I was afraid, I was petrified.” Het is de zin die het best onze gevoelens beschrijft toen we van de hoofdredacteur te horen kregen dat we naar ‘Priscilla, Queen of the Desert’ gingen. We hadden immers vorig jaar deze voorstelling al gezien en toen deden de uitvoeringen van sommige liedjes de tenen behoorlijk krullen. Voor de ervaring van dit jaar gaan we echter te leen bij Aretha Franklin en dan klinkt het als: “Forever. Forever. You‘ll stay in my heart and I will love you.” om maar te zeggen hoe deze voorstelling gegroeid is. InTeam Producties weet met ‘Priscilla, Queen of the Desert’ een heerlijk fout feestje op de planken te brengen gevuld met een hele schare hits uit de jaren ’80 en ’90. De basis is het verhaal van drie drag queens op een road trip door de woestijn van Australië waarin iedereen uiteindelijk zijn ‘True Colors’ laat zien. Het geheel is overgoten met een saus van extravagante drag-outfits en afgewerkt met een royale dosis humor en woordspelingen. En als kers op de spreekwoordelijke taart, zijn er nog de geweldige prestaties van Jeroen Logghe, Brecht Callewaert en Baptiste Vuylsteke.

Zelf zou Frank Vander linden een quote uit een recensie dat hij een groots muzikant en songschrijver is, relativeren. Het past namelijk niet bij het imago dat ie zichzelf als kunstenaar en De mens aanmeet. Maar de schaduwen op de muren van Schouwburg Noord liegen nooit. Zowel links als rechts zagen we een grootse Vander linden aan het werk. En in ons oor klonk het zoals steeds heel erg goed voor iemand die zich al jarenlang profileert als dé underdog van de Vlaamse muziekindustrie. Om kort te gaan: sommige bands en artiesten ontgoochelen nooit. Frank Vander linden en de Mens behoort tot die categorie.

Poor things dat Yorgos Lanthimos regisseerde naar een scenario van Tony McNamara en gebaseerd is op de gelijknamige roman van Alasdair Gray is een bijzonder intrigerende film. Surrealisme meets namelijk science fantasy én zwarte komedie in deze prent die de karakteristieken heeft van zowel een Frankensteinprent als een coming of age verhaal dat draait om emancipatie. Dat ie de Gouden Leeuw won in Venetië als beste film en genomineerd was voor maar liefst zeven Golden Globes (waarvan ie er 2 heel belangrijke won waaronder die voor Beste film (musical of komedie), en beste actrice in een musical of komedie voor Emma Stone) is niet meer dan terecht.

Kim Karssen en Hendrik Kegels brengen met KIER een heerlijke voorstelling over de ruimte voor 4-plussers in hetpaleis. Het duo komt als klungelige vakmannen op. Hendrik met al het hout om een deur in elkaar te steken, Kim houdt het bij met witte stift markeren waar die precies moet komen en de gereedschapskist aanbrengen terwijl Hendrik zich in allerlei bochten wringt. Zij kijkt dan lekker ‘empathisch’ toe en denkt de zaak met o.a. ‘héhé’, ‘nou’, ‘oei’, ‘oh’, ‘ja’ en ‘zo’ te coördineren. Wat deze jeugdtheatervoorstelling zo mooi maakt, is dat ze visuele humor en onder de mat vegend geklungel feilloos laat overgaan in prachtige poëtische beelden over sterren en planeten met een vleugje magie erbij.

De Nederlanders hebben oprecht reden om jaloers te zijn op de Belgen. Niet omdat wij vijf regeringen hebben en zij geen enkele, maar wel omdat Jan Smit speciaal voor de Belgische fans een reeks van vier concerten heeft opgezet onder de naam: ‘Het Beste Van Jan Smit’. En wanneer Jan het beste belooft, krijg je ook het beste: de grootste knallers, de absolute publiekslievelingen, zijn persoonlijke favorieten én Jan Smit, de backings en de band die ook nog eens het beste geven van zichzelf. Het werd een feestje zoals de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen er nog maar weinig gekend heeft. Wanneer er zelfs op het tweede balkon spontaan polonaises ontstaan, weet je gewoon dat je op een zalige party zit.