Met Juliet, dat geregisseerd werd door Anke Blondé (o.a. Red Light), lanceert VRT 1 een nieuwe misdaadreeks. Het eerste seizoen kent zes afleveringen waarbij er 3 cases aan bod komen die telkens over twee afleveringen afgehandeld worden. En uiteraard is er ook nog een rode draad doorheen de ganse serie. In dit geval de afhandeling van het overlijden van Juliets vader, zijn antiekzaak, de onbetaalde rekeningen die zich opstapelen, maar vooral ook wat er met Chloés nichtje, een tamelijk rebels tienermeisje, moet gebeuren. Haar papa, Juliets broer Danny blijkt namelijk spoorloos én een strafblad te hebben als gevolg van drank en drugs.

5 cisvrouwen die vertellen over hoe het is en was om vrouw te zijn. Dat zien we in het bijzonder anekdotische (v) naar een idee en in een regie van Rosa Vandervost en Freek Vielen door de Nwe Tijd.  Het resultaat is een vervelende, vermoeiende, ja zelfs verschrikkelijke zit van bijna twee uur die véél te lang duurt en vooral onze huidige maatschappij, een die zou moeten draaien rond inclusie en diversiteit, niet weerspiegelt omwille van het opzet alleen.

Dé blockbuster waar we sinds de zomer van 2023 op gewacht hebben. Dat is Dune part two van Denis Villeneuve naar de gelijknamige romanreeks van Frank Herbert. Het goede nieuws is dat ie delivert. In tegenstelling tot onze buurman keken we namelijk geen seconde op onze klok gedurende 165 minuten. De spanningsboog zit dus goed. Dat komt omdat Dune part two bijzonder veel is: een sci-fi film bovenal, maar hij bevat ook elementen van de klassieke oorlogsfilm (met 1 op 1-gevechten maar ook verwijzingen naar het fascisme (in zwart-wit) en fundamentalisme), Bijbelse taferelen, verwijzingen naar The Lion King en Frozen als je wil, de klassieke (romantische) driehoeksverhouding en de psychologische film (tevens in zwart-wit). Las het eerste deel als een behoorlijk lang uitgevallen expositie om de personages te introduceren en de krijtlijnen van het verhaal uit te tekenen, dan kan dit vervolg datgene leveren waar je als filmfan in de eerste prent wat op je honger bleef zitten: straffe storytelling en dit ook verdiepen. Zo zien we niet alleen het conflict tussen de verschillende huizen escaleren, de kijker wordt er ook fijntjes aan herinnerd dat er een verschil is tussen wat er zich op het veld afspeelt, en wie er tot dan de échte leiding in handen heeft. Zo vallen de vrouwen van de Bene Gesserit niet te onderschatten omdat zij de werkelijke sociale, religieuze en politieke touwtjes in handen lijken te hebben door de verschillende actoren/partijen in het verhaal te beïnvloeden of op zijn minst te controleren.

Waarom het bij één catharsis houden als je er twee in je film kan steken? Dat moet regisseur James Hawes wellicht gedacht hebben toen ie het script van One life las dat Lucinda Coxon en Nick Drake schreven op basis van het boek ‘If It‘s Not Impossible…The Life of Sir Nicholas Winton’ van Barbara Winton. En gelijk heeft ie: maar vooral het werkt. Want zelfs al heb je zoals wij meermaals de trailer gezien (die zoals vele de laatste tijd te veel verklapt), de tranen onderdrukken kan je niet naar het einde van de film toe. Zo goed is deze oerdegelijke prent opgebouwd. Al moet gezegd dat de lof ook grotendeels mag gaan naar de ijzersterke acteerprestaties van Sir Anthony Hopkins (‘The Two Popes’, ’The Father’) en Johnny Flynn (‘Emma’, ‘Beast’).

Ondanks alles was het een leuk familiefeestje dat Bronks en Ballet Dommage met Fratssen serveerden.