Een flauwe bovennatuurlijke horrorfilm is Night swim van Bryce McGuire die daarmee tevens tekent voor zijn regiedebuut. Een prent weliswaar die perfect op het juiste moment in de zalen te zien is, zo rond Valentijn. Want jawel, deze film gaat over de liefde die offers vergt …

Totaal over the top, maar o zo leuk, dat is Argylle, de spionage actiekomedie van die Matthew Vaughn (die we kennen van Kingsman) regisseerde. In de openingsscène zien we niemand minder dan Dua Lipa als LaGrange een helikopterlift vragen en krijgen van haar mannelijke danspartner op discomuziek die zo aanstekelijk werkt dat je even in je handen wil klappen op de beat terwijl we de twee zien gaan op de dansvloer. Als de spanning te snijden is tussen twee personages wordt er ofwel gedanst, op elkaar geschoten of zien we spectaculaire achtervolgingsscènes.

Loos, de jongste familievoorstelling van Dimitri Leue gaat onder andere over adoptie, drugs, mensenhandel, racisme, culturele appropriatie en onvruchtbaar zijn als man. Thema’s die hij aanboort in een snelle, flitsende regie die echter door de grote wachtzaal-sfeer, de witte belichting en het repetitief suggereren dat er auto’s ’s avonds voorbijrijden (via de belichting rechts en autogeluiden) echter behoorlijk zakelijk en clean overkomt. Om kort te gaan: we werden constant in en uit de voorstelling gezogen. Een voorstelling die weliswaar enkele bijzonder knappe elementen in zich draagt, enkele straffe flitsen zeg maar, die helaas ook nodig zijn om onze aandacht erbij te houden, maar soms vervalt Loos in te schoolmeestachtig de zaken willen duiden met cijfertjes (zoals 1 op 25 kinderen in België groeit op zonder ouders). Hoewel wij Loos zuinig wisten te waarderen, dacht het publiek in de Klap daar anders over en gaf het een staande ovatie.

Hallucinant vind ik het soms hoe kritisch, ja zelfs hard vrouwen tegenover andere vrouwen zijn. In enkele nabesprekingen aan de bar, en vervolgens voor de deur van de Arenberg werd Verona Verbakels Well-Behaved Women Seldom Make History zo onder de microscoop gehouden dat ik er als man een complex aan overhield. Of op zijn minst mezelf begon af te vragen of ik ondertussen zoals velen de oppervlakkigheid zelve ben geworden. Waarom kunnen vrouwen gewoon eens niet wat liever zijn tegenover elkaar? Het lijkt wel de omgekeerde wereld dat iemand die al een tijdje als ‘azijnpisser’ geframed wordt op social media (niet zelden door jonge vrouwen) hén nu tot de orde moet roepen.

Te gelikt maar aan de andere kant behoorlijk expliciet voor een romcom die zo jaren ’90 oogt en klinkt. Dat is Anyone but you dat Will Gluck regisseerde. Centraal staat Bea (Sydney Sweeney, gekend van o.a. Euphoria, Reality en straks Madame Webb). Zij mag de onhandige blondine spelen die niet goed weet welke richting ze wil inslaan met haar leven. Wanneer ze dringend naar het toilet moet in een koffiebar, faket Ben (Glen Powell, recent o.a. te zien in Top Gun: Maverick en Devotion) dat ze een koppel vormen zodat ze de sleutel van de wc kan ontvangen die enkel bestemd is voor klanten. Uiteindelijk belanden de twee tussen de lakens, maar glipt zij er ’s ochtends vandoor. Als zij terugkomt, hoort ie hem haar beledigen tegen Pete (GaTa), een van zijn vrienden. Meer dan een one night stand zal het dus niet worden tussen Bea en Ben. Tot zes maanden later hun wegen elkaar opnieuw kruisen.