Een gedeeltelijke staande ovatie. Dat kreeg Jef Neve en zijn band in een uitverkocht Schouwburg Noord waar de Kempense jazzpianist en -componist zijn jongste plaat ‘That old feeling’ kwam voorstellen.

Op de valreep, net voor het einde van het jaar is er eindelijk een animatiefilm uitgebracht die pure perfectie uitademt en die omwille van zijn intrinsieke kwaliteit moeiteloos aanspraak kan maken op de prijs van beste animatiefilm (en eigenlijk in die categorie wat ons betreft ook geen concurrentie heeft). Voor Chicken run: dawn of the nugget mag het wat ons betreft gerust een keertje geen popcorn regenen maar prijzen.

J’aime la vie is een slepende film over een slepende ziekte. In die zin dat de debuutprent van Mathias Sercu pas vanaf de tweede helft boeit (rond de veertigste minuut keken we zelfs voor de eerste keer al naar onze klok tijdens deze 99 minuten durende prent). Wanneer ie het thema rond Mira (Janne Desmet), een verpleegster palliatieve zorgen die zelf geconfronteerd wordt met een uitgezaaide kanker, opentrekt en focust op de jeugdtrauma’s die zij, haar oudere broer Rocco (Jurgen Delnaet) en Mario (Bert Dobbelaere) hebben opgelopen omdat hun moeder Christianne (magistraal neergezet door Els Olaerts) meer op café zat dan haar kinderen opvoedde waardoor haar twee jongste kinderen geplaatst werden, behalve Rocco, die was dan al 18 – hij kwam er plots alleen voor te staan en mocht vanaf dan proberen te overleven -, wist ie ons wel te boeien.

Met Vogelvlucht presenteert Illumination haar jongste animatiefilm in de bios. Het feit dat enkel de Vlaamse versie te zien is bij ons, doet al vermoeden dat er vooral op de kinderen en hun ouders gemikt wordt en in mindere mate op andere doelgroepen die het filmgenre wel genegen zouden zijn. Punt is dat Vogelvlucht gewoon te klassiek is qua story telling en nauwelijks grappig of spannend is wegens behoorlijk voorspelbaar. Het is daarnaast uiteraard ook geen cadeau voor deze prent om na Mooned, een buitenaards sterke kortfilm met Minions, te komen die Vogelvlucht vooraf gaat.

Telkens ik met de trein naar Brussel rijd, zie ik dat ene spandoek. Een waarin je allemaal kleine visjes de krachten ziet bundelen en mooi de vorm aannemen van een grote haai die op hen afstevent. Door zich zo te organiseren komen zij als opgetelde deeltjes groter uit dan de haai waardoor die verschrikt wegzwemt. Het is exact die techniek, hoe je door slim te zijn vanuit een haast onmogelijke startpositie en die toch in jouw voordeel kan ombuigen, waar het om draait in Dumb Money.