5 jaar heeft het liedje geduurd van #LikeMe maar nu is de cast uitgezongen. 64.000 toeschouwers zwaaiden in het Sportpaleis het concept dat Thomas Van Goethem bedacht (nu ja, eigenlijk is ie gewoon de mosterd gaan halen bij o.a. Grease, Glee en High School Musical) uit. In het beste geval belandt #LikeMe straks in de opbergdozen van kinderen als iets om te koesteren dat deel uitmaakt van hun jeugd. In het slechtste geval zien we straks een massa #LikeMe merchandise op het stort belanden, in de afprijsbakken (buiten aan het Sportpaleis stond er trouwens al een Outlet merchandise stand in een zwarte container) en op rommelmarkten en garageverkopen aangeboden worden.

Priscilla, het feministische biografische drama van Sofia Coppola naar Priscilla Presleys leven met the King of rock ’n roll toont in eerste instantie een totaal andere tijdsgeest dan de onze. En daar schort het wat ons betreft aan bij het bekijken van deze prent. Elvis komt er namelijk bekeken vanuit een 2024 bril niet al te best uit. Coppola mocht de context, de samenleving van toen dus gerust wat beter kaderen want wie Elvis-fan is, woke of een jongere kan na het zien van Priscilla een zekere degout ontwikkelen ten opzichte van een van ’s werelds grootste sterren ooit. En het ergste daarbij is dat ie zich niet eens meer kan verdedigen.

Het ultieme concert, dat brachten 20 Vlaamse artiesten in het Sportpaleis ter ere van Will Tura, de Keizer van het Vlaamse lied. Volgens Ben Crabbé ging het een legendarische avond worden en werd het dat ook. Het moet zijn dat de man aan beginnende Alzheimer lijdt, want wat we van pse belgium voorgeschoteld kregen was niet meer of niet minder dan een kwakkelconcert, met een paar hoogtepunten, bijzonder veel Vlaamse middelmatigheid en ronduit slechte uitvoeringen in een concert dat zich constant in een spagaat bevond tussen de meerwaardezoeker bedienen (die gewoon afwezig bleek in de grootste concertzaal van het land) en de fan die de hits en niets anders dan de hits wou.

Het ziet er naar uit dat het kerstgala in de Koningin Elisabethzaal niet meer dan terecht overigens een blijver is, net als de zomerconcerten Klassiek in het park (Brasschaat), Klassiek aan de Schelde (Linkeroever) en Klassiek aan de mijn (Maasmechelen).

Maar liefst 5 Golden Globes nominaties kreeg Past lives achter haar naam staan. En dat is niet meer dan terecht. Want wat een prachtig pareltje levert Celine Song nog net voor de jaarwisseling af met deze bijzonder ontroerende romantische film, die tevens haar langspeelfilmdebuut is. Een prent die draait om het Koreaanse concept In-Yun, het lot tussen menselijke relaties, elkaars zielsverwanten zijn. Het besef ook dat je al in contact bent met elkaar sinds een vorig leven (dat kan zelfs het huidige zijn, en hoef je dus niet eng te bekijken als uitsluitend het gevolg van reïncarnatie) maar dat je elkaar ook los moet durven en kunnen laten om verder te groeien als persoon. Past lives exploreert niet alleen de lijn tussen vriendschap en liefde, maar ook nog eens hoe het is om te emigreren. En vooral; de prent legt daarbij ook een zekere contradictie bloot van de mindset van het hoofdpersonage.