Maestro, de jongste film ban Bradley Cooper gaat niet zo zeer over het leven en werk van Leonard Bernstein. Centraal staat eigenlijk zijn vrouw Felicia Montealegre (fenomenaal neergezet door Carey Mulligan) en hoe zij aan zijn zijde bleef en vice versa hoewel de pianist/dirigent/componist biseksueel was. In Bernsteins tijd was daar nog een groot taboe over. In die mate zelfs dat Felicia hem vraagt om hun dochter Jamie niet van streek te maken. Ze heeft namelijk geruchten opgevangen die Bernstein (Bradley Cooper) uiteindelijk zal afdoen als larie, ingegeven door jaloezie.

Ook sletjes zijn mensen en hebben gevoelens. Zo zou je de moraal van How to have sex, de debuutfilm van Molly Manning Walker die daar terecht in Cannes de prijs ‘Un Certain Regard‘ mee in de wacht sleepte, kunnen samenvatten. Maar How to have sex gaat niet alleen over tegen welke beperkingen (vooral context dan) toestemming aanschurkt, laat staan of en hoe je bepaalde signalen goed uit en kan interpreteren als je moe en/of onder invloed bent (van alcohol enz.) maar ook dat je als slachtoffer het soms zelf niet goed weet of je nu wel een slachtoffer bent of niet. Doe daar nog eens bovenop dat het knap lastig is om zelfs met je beste vriendinnen het gesprek aan te gaan, en giet dat allemaal in een prent van 88 minuten waarin zo sterk en naturel geacteerd wordt, en je gaat als kijker met een ongemakkelijk gevoel naar huis. Ook omdat de regisseuse slechts heel fragmentarisch toont wat er gebeurd is.

Parijs eert de twee jaar geleden overleden Amerikaanse componist en tekstschrijver Stephen Sondheim. In het Théatre du Châtelet kan je immers nog tot het einde van het jaar naar een Engelstalige versie van West Side Story gaan waar ie de songteksten voor schreef in 1957. En in het pas gerenoveerde heropende Lido 2 Paris kan je nog tot 4 februari 2024 ook in het Engels zijn allereerste musical bekijken en beluisteren waar hij zowel de muziek als de zangteksten voor zijn rekening voor nam in 1962: de farce, deurenkomedie A Funny Thing Happened on the Way to the Forum. Vooral die laatste is voor Sondheimliefhebbers een kans die ze beter niet laten liggen.

Met Ne mobliez mie zet FC Bergman een hartverscheurende zeer filmische voorstelling neer die kunst vanuit verschillende perspectieven belicht. De teneur is gitzwart, de beelden bijzonder sterk, beklijvend zelfs. Kunst die de kijker en zichzelf een spiegel voorhoudt en een sombere toekomst toont.

Wish, de 62ste animatiefilm van Disney, verzuipt in de easter eggs en referenties naar vorige films. In die mate dat wanneer je daarnaar begint te zoeken, het klassieke, flinterdunne en wat voorspelbare verhaal naar de achtergrond verdwijnt. Langs alle kanten voel je ook dat het de intentie was van Disney om terug te keren naar een traditionele prent in 2D maar ze tijdens het ontwikkelingsproces uiteindelijk toch de kaart zijn gaan trekken van de computergeanimeerde film. Dat het eindresultaat dan ook wat tussen twee stoelen valt, hoeft niet te verbazen.