‘Excellent’, ‘magnifique’ en ‘C’est un bijou’. Puccini’s Turandot in een regie van de Amerikaanse regisseur Robert Wilson die ook mee instond voor de decors en het licht, wordt met lof overladen. Niet meer dan terecht want het universum van Wilson die zoals steeds tekent voor een uitgepuurde minimalistische enscenering past als gegoten bij deze opera, Puccini’s laatste die onafgewerkt bleef toen ie in 1924 stierf. Franco Alfano werkte het derde bedrijf af op basis van de aanwijzingen en notities die de componist hem naliet.

Een van de beste edities in jaren. Dat was Night of the Proms 2023. Cynisch als ze zijn bij pse belgium, lijkt bij deze producent kennelijk alleen nog maar het aantal verkochte tickets te tellen en is de rest bijzaak. Wat de Proms betreft, is er op dat vlak eindelijk goed nieuws te vertellen. Na jaren van dalende bezoekcijfers in Antwerpen, waarbij de bodem van 2 shows bereikt werd, zit er sinds dit jaar terug groei op. Deze editie kent namelijk 3 shows in ons land, goed voor 44.000 verkochte tickets, en da’s alleen maar te danken aan de goeie line up, die terug wat meer aansluiting vindt bij de hoogdagen. ‘Worden er nog dvd’s en cd’s uitgebracht zoals vroeger?’ en ‘In het verleden stond er een mannelijke dirigent’ hoorden we onder andere uit de mond van enkele toeschouwers in het Sportpaleis. Om maar te zeggen dat heel wat mensen na jarenlange afwezigheid het evenement terug in de armen gesloten lijken te hebben. Of dat van blijvende duur zal zijn, moet nog blijken.

Een van de meest teleurstellende films van het jaar. Dat is Napoleon, het historische drama van Ridley Scott. David Scarpa baseerde zich op het verhaal van Bonaparte, de brieven die ie schreef aan Joséphine en de antwoorden die ie terugkreeg. Maar hij zoomt uitsluitend op de veldslagen en deze romance die geen troonopvolger opbracht waardoor de keizer uiteindelijk niet anders kon dan van haar te scheiden in 1810.

Apenverdriet, de jongste voorstelling die Arne Sierens schreef en regisseerde is een pareltje geworden. Werkelijk alles zit van begin tot einde als gegoten. Actrices Tania Van der Sanden (Juliette) en Lien Thys (Mara) vullen elkaar perfect aan, de tekst gaat over in beweging en dans ruim voor je daar naar dat soort afwisseling hunkert, het fysieke aspect komt na verloop van tijd uitdrukkelijker naar de voorgrond en de personages geven zich steeds meer bloot wat de actrices ook gedeeltelijk letterlijk doen. De spanningsboog van deze gebalde voorstelling die exact een uurtje duurt, blijft zo lekker strak waardoor je de ganse tijd geboeid blijft kijken.

Holly, de vijfde langspeelfilm van Fien Troch, is een tergend trage prent. Maar het is wel het soort film dat je met andere ogen naar de wereld doet kijken wanneer je hem gezien hebt. Centraal staat dat je zelfbeeld niet altijd overeenstemt met hoe anderen je zien en dat je soms in zo’n rol en situatie geduwd wordt door de maatschappij, dat je geen weg uit kunt op den duur. En wanneer je dan uiteindelijk de gelegenheid ziet om de waarheid te vertellen, men daar geen oren (meer) naar heeft omdat de gecreëerde perceptie door de buitenwereld het overgenomen heeft van de realiteit.