Maar liefst 5 Golden Globes nominaties kreeg Past lives achter haar naam staan. En dat is niet meer dan terecht. Want wat een prachtig pareltje levert Celine Song nog net voor de jaarwisseling af met deze bijzonder ontroerende romantische film, die tevens haar langspeelfilmdebuut is. Een prent die draait om het Koreaanse concept In-Yun, het lot tussen menselijke relaties, elkaars zielsverwanten zijn. Het besef ook dat je al in contact bent met elkaar sinds een vorig leven (dat kan zelfs het huidige zijn, en hoef je dus niet eng te bekijken als uitsluitend het gevolg van reïncarnatie) maar dat je elkaar ook los moet durven en kunnen laten om verder te groeien als persoon. Past lives exploreert niet alleen de lijn tussen vriendschap en liefde, maar ook nog eens hoe het is om te emigreren. En vooral; de prent legt daarbij ook een zekere contradictie bloot van de mindset van het hoofdpersonage.

2023 is niet het jaar van de superheldenfilms geworden. En da’s een understatement. Aquaman and the lost kingdom, de laatste release van het jaar binnen het genre, kan de glans die rond superheldenfilms zoals Black Panther, Avengers: Infinity War en Spider-Man: No Way Home hangt, prenten die trouwens een voor een ware hypes waren, niet evenaren. De film is dan ook ronduit flauw en voorspelbaar. Het gevolg is dan ook dat je alweer naar een doffe meer dan twee uur durende film kijkt. Maar liefst twee keer keken we daarbij naar onze klok. Of hoe ook hier het alweer niet lekker zit met die spanningsboog en we alweer een film voorgeschoteld krijgen die gewoon veel te lang duurt voor het verhaal dat ie vertellen wil.

Dé musical comeback – “I hate that word, It’s a return!” – van het jaar, daarvoor tekent Deborah De Ridder in Home for Christmas, de jongste musicalcreatie van The Singing Factory naar Scrooge van Charles Dickens.

3 nominaties heeft Winter break weten scoren voor de komende Golden Globes. De prent die in het VK uitgebracht werd onder naam The Holdovers is er genomineerd als beste film in de categorie musical/comedy, beste acteur (Paul Giamatti) en beste vrouwelijke bijrol (Da‘Vine Joy Randolph). Hoewel de acteerprestaties verdienstelijk zijn, zien we de film niet meteen een award in de wacht slepen. De prent die Alexander Payne regisseerde lijkt namelijk wel in de vorige eeuw gemaakt te zijn. Met dat verschil dat ze hem toen nooit twee uur en dertien minuten zouden laten duren. Er mocht wat ons betreft dus makkelijk een half uur geschrapt worden.

Onze maatschappij zal er over iets meer dan tien jaar totaal anders uitzien door AI en robots, zo stelde Mo Gawdat dit jaar. Die brengt Mathijs F Scheepers onder andere in zijn jongste blitse monoloog Our century so far die halfweg zowel vormelijk als inhoudelijk wat begint te sputteren. Het einde, waarbij ie het publiek vraagt de aanstekers aan te steken, ter ondersteuning van de cultuursector die het knap lastig zou kunnen krijgen in zo’n omgeving (en in de overgangsfase waarin we nu zitten al bepaalde gevolgen voelt), komt wat wollig over en vooral uit het niets. Dat toont aan dat de voorstelling zo nu en dan coherentie mist.