Een licht teleurstellende familiefilm net voor Kerstmis. Dat is Wonka van regisseur Paul King die Roald Dahls universum van Sjakie en de Chocoladefabriek oproept, het is te zeggen, hoe de magiër/chocolatier Willy Wonka met zijn magische chocolade alle concurrentie het nakijken liet. Maar om die plek te verdienen en in de harten gesloten te worden van de Londenaars, moest ie wel hard knokken.

‘Jullie zijn raar!’, klinkt het uit de mond van een jongetje naar het einde toe van Grote mensen. Een mooier compliment kon cie Barbarie zich wellicht niet wensen. Best ook wel grappig, want in hun jongste absurd komische voorstelling steken de vier actrices Sarah Vangeel, Liesje De Backer, Amber Goethals en Lotte Vaes namelijk de draak met volwassenen door aan te tonen hoe kinds hun gedrag soms wel is.

Een gedeeltelijke staande ovatie. Dat kreeg Jef Neve en zijn band in een uitverkocht Schouwburg Noord waar de Kempense jazzpianist en -componist zijn jongste plaat ‘That old feeling’ kwam voorstellen.

Op de valreep, net voor het einde van het jaar is er eindelijk een animatiefilm uitgebracht die pure perfectie uitademt en die omwille van zijn intrinsieke kwaliteit moeiteloos aanspraak kan maken op de prijs van beste animatiefilm (en eigenlijk in die categorie wat ons betreft ook geen concurrentie heeft). Voor Chicken run: dawn of the nugget mag het wat ons betreft gerust een keertje geen popcorn regenen maar prijzen.

J’aime la vie is een slepende film over een slepende ziekte. In die zin dat de debuutprent van Mathias Sercu pas vanaf de tweede helft boeit (rond de veertigste minuut keken we zelfs voor de eerste keer al naar onze klok tijdens deze 99 minuten durende prent). Wanneer ie het thema rond Mira (Janne Desmet), een verpleegster palliatieve zorgen die zelf geconfronteerd wordt met een uitgezaaide kanker, opentrekt en focust op de jeugdtrauma’s die zij, haar oudere broer Rocco (Jurgen Delnaet) en Mario (Bert Dobbelaere) hebben opgelopen omdat hun moeder Christianne (magistraal neergezet door Els Olaerts) meer op café zat dan haar kinderen opvoedde waardoor haar twee jongste kinderen geplaatst werden, behalve Rocco, die was dan al 18 – hij kwam er plots alleen voor te staan en mocht vanaf dan proberen te overleven -, wist ie ons wel te boeien.