Een van de meest teleurstellende films van het jaar. Dat is Napoleon, het historische drama van Ridley Scott. David Scarpa baseerde zich op het verhaal van Bonaparte, de brieven die ie schreef aan Joséphine en de antwoorden die ie terugkreeg. Maar hij zoomt uitsluitend op de veldslagen en deze romance die geen troonopvolger opbracht waardoor de keizer uiteindelijk niet anders kon dan van haar te scheiden in 1810.

Apenverdriet, de jongste voorstelling die Arne Sierens schreef en regisseerde is een pareltje geworden. Werkelijk alles zit van begin tot einde als gegoten. Actrices Tania Van der Sanden (Juliette) en Lien Thys (Mara) vullen elkaar perfect aan, de tekst gaat over in beweging en dans ruim voor je daar naar dat soort afwisseling hunkert, het fysieke aspect komt na verloop van tijd uitdrukkelijker naar de voorgrond en de personages geven zich steeds meer bloot wat de actrices ook gedeeltelijk letterlijk doen. De spanningsboog van deze gebalde voorstelling die exact een uurtje duurt, blijft zo lekker strak waardoor je de ganse tijd geboeid blijft kijken.

Holly, de vijfde langspeelfilm van Fien Troch, is een tergend trage prent. Maar het is wel het soort film dat je met andere ogen naar de wereld doet kijken wanneer je hem gezien hebt. Centraal staat dat je zelfbeeld niet altijd overeenstemt met hoe anderen je zien en dat je soms in zo’n rol en situatie geduwd wordt door de maatschappij, dat je geen weg uit kunt op den duur. En wanneer je dan uiteindelijk de gelegenheid ziet om de waarheid te vertellen, men daar geen oren (meer) naar heeft omdat de gecreëerde perceptie door de buitenwereld het overgenomen heeft van de realiteit.

‘Dees overleef ik niet.’ Het zijn de woorden van ons buurmeisje in de 4DX-zaal van Kinepolis Antwerpen nog voor de Amerikaanse dystopische actiefilm The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes in een regie van Francis Lawrence begint. Net daarvoor heeft deze bioscoopervaring alvast een groot deel van haar troeven uitgespeeld tijdens en heftige trailer van Aquaman. Qua special effects valt The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes wat licht uit. Eerst en vooral is er geen 3D-versie te zien, wat de pret behoorlijk drukt. Daarnaast zijn er lange passages waar er nauwelijks wat gebeurt, op de wind die sporadisch door de zaal blaast en wat gespetter na.

Waar de muziek van Whitney Houston is, is het feest. Het beste bewijs hiervan was ‘Whitney a tribute by Glennis Grace’ in Play Zuid. Een zeshonderdtal gelukkigen mocht getuige zijn van de heerlijke muziek die Whitney Houston ons heeft nagelaten. Van vrolijke dansmuziek als ‘How Will I Know’ over romantische ballades als ‘Didn‘t We Almost Have It All’ en ‘Where Do Broken Hearts Go’ tot haar onvergetelijke cover ‘I Will Always Love You’. Het is de muziek die de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw mee zo’n fenomenaal goede muziekdecennia maakte. En wie kon die muziek en dat gevoel beter terug tot leven brengen dan Glennis Grace? Van bij het horen van de eerste noot van ‘Love Will Save The Day’ werd je een kleine veertig jaar terug in de tijd getransporteerd naar het midden van de jaren ’80. Let the party begin.