Christoff staat 30 jaar op de planken en in plaats van uit te pakken met zijn eigen hoogtepunten, kiest hij ervoor om een passende hommage te brengen aan zijn grote voorbeeld en vriend: Will Tura. We hadden vooraf al het gevoel dat deze liedjes hem als een maatpak om het lijf zouden zitten, maar speciaal om dit te controleren voor onze lezers, zakten we toch af naar Play Zuid in Antwerpen. Les excuses sont faites pour s‘en servir. ‘Christoff zingt Tura’ overtrof onze stoutste verwachtingen. Het respect dat Christoff voor Will voelt in elke vezel van zijn lijf, klinkt door in zijn vertolkingen. Geen wonder dus dat liedjes als ‘Hoop doet leven’, ‘Het kan niet zijn’ en ‘Als de muren konden praten’ probleemloos de gevoelige snaar wisten te raken. Maar evenzeer dat ‘Boven de wolken’, ‘Helena’, ‘Met rock ‘n roll in mijn hart’ en ‘Mooi ’t leven is mooi’ garant stonden voor een heerlijke feeststemming. Het publiek had niet veel aanmoediging nodig om mee te zingen en mee te wiegen op het ritme van de muziek. ‘Christoff zingt Tura’ was dan ook een show die 100% gewijd was aan Will Tura en tegelijk ook 100% Christoff was. Met andere woorden: je kreeg als publiek het beste van twee artiesten in één optreden.

20 jaar carrière viert Natalia drie dagen in de Lotto Arena. 20 jaar. Daarbij moeten we fijntjes de kanttekening maken dat die zangcarrière de jongste 5 jaar wel op een erg laag pitje stond. Mama zijn en wat schnabbels links en rechts voor de commerciële zender, gingen kennelijk voor. Voor zo’n 15.700 toeschouwers in totaal speelt de Kempense drie concerten. Ter vergelijking: Suzan en Freek vullen het Sportpaleis slechts één keer en wisten daarmee zo’n 4.000 toeschouwers meer, of 19.700 geïnteresseerden in totaal te lokken.

Een van de beste zaalshows die Jacques Vermeire en Luc Verschueren deze eeuw hebben opgevoerd, dat is Zaalshow 2.0. Door woke als bijzonder actueel thema te kiezen, een term waar Vermeire duidelijk lak aan heeft, vindt de belangrijkste comedian van ons land zich en zijn typetjes opnieuw uit. Het resultaat: een hilarische avond die dankzij dé aangever der aangevers Luc Verschueren (69) dat extraatje meer krijgt. Verschueren en Vermeire, dat is gewoon het beste duo dat je je kan inbeelden. Het spelplezier, de magie tussen die twee, is en blijft geweldig om te zien en staat nog steeds overeind. Geweldig zijn de vele momenten wanneer ze moeite hebben om de slappe lach niet te krijgen. “Het wordt ne goeie show precies” klonk het al helemaal in het begin van de voorstelling in Schoten uit de mond van Jacques. En of het dat werd!

Het is bijna 10 jaar geleden toen we Lynn Van Royen in Vrijdag op het podium van Schouwburg Noord iets onmetelijks boeiends zagen doen met haar grote teen. Namelijk vervelen uitbeelden. Wie had dat ooit durven denken dat we nog een minstens even bijzondere live ervaring met twee grote tenen zouden meemaken op datzelfde podium? Deze keer waren het de exemplaren van Ellis Meeusen (1993) die ons danig met verstomming deden slaan. Met haar linker grote teen bediende ze de elektronica op een tablet die op het podium lag, met haar rechter zorgde ze ervoor dat tijdig de drumcomputer beats te horen waren terwijl zij op dwarsfluit en Pleun van Engelen (1992) op cello het klankbedje vervulden via een loop station.

Intrigerend. Dat is Augure, de eerste langspeelfilm van Baloji, die internationaal uitgebracht wordt onder de titel Omen en onze Oscarkandidaat is. De prent die anderhalf uur duurt heeft alvast enkele prijzen op zak. In Cannes won ie de New Voice prijs, een nevencategorie binnen ‘Un certain regard’. Op een Zuid-Afrikaans filmfestival werd ie bekroond tot beste Afrikaanse film, in Angoulême werd de regisseur dan weer in de bloemetjes gezet en in München koos men deze boven andere bij CineRebels.