“De wereld ga ni nor de kloten, de wereld is naar de kloten!” Het is het levensmotto van de verbitterde Arthur Van Hooylandt die op de kermis de schietbarak ‘Tir Arthur’ uitbaat. Teleurgesteld in de wereld, het stadsloket en zijn mislukte huwelijk met Miranda van frituur Miranda, geeft hij ongezouten zijn mening over anderen: “Ik zeg et gelijk asda tis!” Schrijver Erik Vlaminck baseerde het personage uit zijn roman Suikerspin op ware feiten en in de theatervoorstelling ‘Tir Arthur’ kruipt Warre Borgmans in de huid van deze doorwinterde foorkramer. In een poëtisch Antwerps neemt hij het publiek mee in de wereld van de kermis en haar uitbaters. Hij wordt daarbij live muzikaal begeleid door Bo Spaenc en Johan Vandendriessche. De gedetailleerde omschrijvingen van herkenbare scènes, het gebruik van een geraffineerd en rijk Antwerps in combinatie met het spel, de timing en het stemgebruik van Warre Borgmans maken ‘Tir Arthur’ tot een voorstelling waarbij je schaamteloos kan genieten van en lachen met de miserie van Arthur Van Hooylandt.

De Amerikaanse sci-fi film The creator doet ons bijzonder weinig. De prent die Gareth Edwards regisseerde én meeschreef met Chris Weitz probeert heel erg om de kijker voedsel te geven voor het hoofd én het hart, maar slaagt daar uiteindelijk nauwelijks in. Dat komt wellicht omdat je als kijker de puzzel van het plot helemaal probeert te leggen maar je gaandeweg steeds meer tot het besef komt dat er stukjes ontbreken waardoor het verhaal niet helemaal te verklaren valt. Nochtans is de context bijzonder actueel én relevant.

5 jaar na The nun is er met The nun 2 nu een vervolg van deze Amerikaanse bovennatuurlijke horrorfilm in de cinema uit. De prent die Michael Chaves regisseerde is ondertussen de achtste in The Conjuring-reeks. Eerlijk? Het duurde een tijdje eer we terug de draad opgepikt hadden waar die op het einde van The Nun was blijven liggen. Kort samengevat was het Maurice (Jonas Bloquet) die bezeten werd door de duivel en sindsdien op zoek moest naar waar die naar verlangde, de ogen van St. Lucia. En het is opnieuw de non Irene (Taissa Farmiga) die dat moet zien te verhinderen, ook al voelen de twee zich in zekere zich tot elkaar aangetrokken.

WIL is het soort film dat erin slaagt om een gekend kinderliedje zo’n andere betekenis te geven in een specifieke context dat één zin eruit nog lang nadat je de prent van Tim Mielants naar het boek van Jeroen Olyslaegers hebt bekeken, blijft nazinderen. In dit geval: ‘Ik stond erbij en ik keek ernaar’ uit ‘’k zag twee beren’. Waar het ook schuurt voor de kijker is het spreekwoord ‘waar een wil is, is een weg’. Als je iets écht wil, zal dat je ook lukken, wil dat zeggen. WIL blijkt dat gezegde te nuanceren tot zelfs de nek om te wringen.

Voor haar jaarlijkse gala-avond gaf het Antwerp Symphony Orchestra voor de gelegenheid de baton aan de Italiaanse dirigent Lorenzo Passerini en mocht de Zuid-Afrikaanse sopraan Pretty Yende het publiek betoveren met haar fenomenale stemgeluid. Op het menu stonden Händel, Rossini, Mozart, Donizetti, Verdi en Puccini. Met een toporkest, een energieke dirigent, een fenomenale zangeres en keur van klassieke componisten had deze avond alle ingrediënten om memorabel te worden en … dat werd het ook.