Toegegeven, het wringt al een tijdje tussen ons en DESCHONECOMPANIE en Muziektheater Transparant. Aan de ene kant loven we de heldere lezing, de frisse bewerking van operaklassiekers (zo zagen we de ganse Da Ponte cyclus) inclusief de eindeloze rijmelarij die na een tijdje soms behoorlijk enerveert, maar wanneer je op het punt staat het gehad te hebben, toch weer verrassend uit de hoek weet te komen. Waar we vooral moeite mee hebben, is dat dit soort producties die opera als medium relativeert fenomenale sopranen als Ecem Topcu eigenlijk oneer aandoen en zelfs degradeert omdat ze als enige geschoolde zangeres tegenover twee bij momenten bijzonder vals zingende acteurs als Ineke Nijssen en Jef Hellemans staat. Hellemans brengt bijvoorbeeld het overgekende ‘Figaro, figaro, figaro, figaro!’, officieel heet deze hit ‘Largo al factotum’ uit ‘Il barbiere di Siviglia’ van Rossini, bij gebrek aan goede zangtechniek dan maar parlando. Het werkt voor geen meter en de voorstelling mist zo zijn start.

De juryprijs op het jongste filmfestival van Cannes. Dat won de Finse tragikomedie Fallen leaves van Aki Kaurismäki die tevens tekende voor het scenario. Een trage film is het geworden waarbij de acteerstijl vooral opvalt: onderkoeld, afstandelijk, zakelijk, aliënerend (zoals Jamie-Lee Six in Zo vader zo zoon recent), ja zelf behoorlijk bevreemdend. 81 minuten duurt de prent maar, toch lijkt die bij momenten een eeuwigheid te duren door de trage vertelstijl, en de zuinige en trage dialogen. Pas helemaal op het einde geeft de film zich helemaal prijs wanneer we de naam te horen krijgen van een hond. Dan vallen alle puzzelstukjes samen en weet je als kijker waarom welke (verre van voor de kijker makkelijke) keuzes genomen werden.

Een overweldigende diepmenselijke ervaring. Dat bezorgt de grootste monografische tentoonstelling die ooit in België aan Bill Viola gewijd werd in Musée La Boverie in Luik. De Amerikaan die in 1951 het levenslicht zag in NY is de onbetwiste pionier van de videokunst. Achttien van zijn werken die uit verschillende perioden dateren, kan je nu zien in Luik. Sommige daarvan zijn zelfs voor het eerst in ons land te zien. Geen enkele krijgt een woordje toelichting. De bezoekers worden zo uitgenodigd om vrij hun eigen standpunt te bepalen tegenover wat ze zien en ervaren. Het resultaat heeft iets weg van een kerkbezoek. De contemplatie, de meditatieve ervaring, spirituele en introspectieve reis die je meemaakt, raakt je in de kleinste vezel. We hebben al veel indrukwekkende expo’s gezien. Maar deze zindert nog lang na omdat de werken recht in je hart, in je ziel kruipen.

Aristoteles draait zich om in zijn graf mocht ie (.....) Een voorstelling die schijt heeft aan zijn eigen vage titel van Theater Artemis gezien hebben. Want deze productie trekt zich geen reet aan van zijn wetmatigheden. Eenheid van plaats, tijd en handeling? We dachten het niet, dachten de Nederlanders. En gelijk hebben ze om zo tot een geflipte absurde voorstelling te komen.

In Een grot vol slijm met een rietje krijgen bestaande decors van de Mechelse beeldsmederij De Maan die al sinds de jaren ’70 bestaat (toen weliswaar onder de naam Mechels Stadspoppentheater), een nieuw leven en komen ze er ook in tot leven. Wie dat wil kan daar een duurzaamheidsverhaal in zien, wat absoluut een meerwaarde is en perfect aansluit bij de huidige ecologische tijdsgeest. Maar vooral levert de eerste kindervoorstelling van Benjamin Verdonck (51) samen met Lucas van Haesbroeck een prachtige, beeldige tot de verbeelding sprekende drie kwartier durende voorstelling op die de toeschouwertjes doet dromen én bovenal decor, belichting en rook de hoofdrol geeft.