‘Dees overleef ik niet.’ Het zijn de woorden van ons buurmeisje in de 4DX-zaal van Kinepolis Antwerpen nog voor de Amerikaanse dystopische actiefilm The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes in een regie van Francis Lawrence begint. Net daarvoor heeft deze bioscoopervaring alvast een groot deel van haar troeven uitgespeeld tijdens en heftige trailer van Aquaman. Qua special effects valt The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes wat licht uit. Eerst en vooral is er geen 3D-versie te zien, wat de pret behoorlijk drukt. Daarnaast zijn er lange passages waar er nauwelijks wat gebeurt, op de wind die sporadisch door de zaal blaast en wat gespetter na.

Waar de muziek van Whitney Houston is, is het feest. Het beste bewijs hiervan was ‘Whitney a tribute by Glennis Grace’ in Play Zuid. Een zeshonderdtal gelukkigen mocht getuige zijn van de heerlijke muziek die Whitney Houston ons heeft nagelaten. Van vrolijke dansmuziek als ‘How Will I Know’ over romantische ballades als ‘Didn‘t We Almost Have It All’ en ‘Where Do Broken Hearts Go’ tot haar onvergetelijke cover ‘I Will Always Love You’. Het is de muziek die de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw mee zo’n fenomenaal goede muziekdecennia maakte. En wie kon die muziek en dat gevoel beter terug tot leven brengen dan Glennis Grace? Van bij het horen van de eerste noot van ‘Love Will Save The Day’ werd je een kleine veertig jaar terug in de tijd getransporteerd naar het midden van de jaren ’80. Let the party begin.

Nu de dagen terug beginnen te korten, en het einde van het jaar met rasse schreden nadert, voelt naar A christmas carol als podiumjournalist gaan als een warm dekentje aan. In een tijd waar niks nog zeker is, zijn er links en rechts toch nog zaken waar je je blijkbaar aan kan vasthouden. Het nog steeds actuele verhaal van Charles Dickens uit 1843 is daar een van. Wij trokken naar een try-out van deze goednieuwe musical van Deep Bridge in een tot de nok gevulde Antwerpse Stadsschouwburg en stelden vast dat ie tijdloos én onverwoestbaar is.

Christoff staat 30 jaar op de planken en in plaats van uit te pakken met zijn eigen hoogtepunten, kiest hij ervoor om een passende hommage te brengen aan zijn grote voorbeeld en vriend: Will Tura. We hadden vooraf al het gevoel dat deze liedjes hem als een maatpak om het lijf zouden zitten, maar speciaal om dit te controleren voor onze lezers, zakten we toch af naar Play Zuid in Antwerpen. Les excuses sont faites pour s‘en servir. ‘Christoff zingt Tura’ overtrof onze stoutste verwachtingen. Het respect dat Christoff voor Will voelt in elke vezel van zijn lijf, klinkt door in zijn vertolkingen. Geen wonder dus dat liedjes als ‘Hoop doet leven’, ‘Het kan niet zijn’ en ‘Als de muren konden praten’ probleemloos de gevoelige snaar wisten te raken. Maar evenzeer dat ‘Boven de wolken’, ‘Helena’, ‘Met rock ‘n roll in mijn hart’ en ‘Mooi ’t leven is mooi’ garant stonden voor een heerlijke feeststemming. Het publiek had niet veel aanmoediging nodig om mee te zingen en mee te wiegen op het ritme van de muziek. ‘Christoff zingt Tura’ was dan ook een show die 100% gewijd was aan Will Tura en tegelijk ook 100% Christoff was. Met andere woorden: je kreeg als publiek het beste van twee artiesten in één optreden.

20 jaar carrière viert Natalia drie dagen in de Lotto Arena. 20 jaar. Daarbij moeten we fijntjes de kanttekening maken dat die zangcarrière de jongste 5 jaar wel op een erg laag pitje stond. Mama zijn en wat schnabbels links en rechts voor de commerciële zender, gingen kennelijk voor. Voor zo’n 15.700 toeschouwers in totaal speelt de Kempense drie concerten. Ter vergelijking: Suzan en Freek vullen het Sportpaleis slechts één keer en wisten daarmee zo’n 4.000 toeschouwers meer, of 19.700 geïnteresseerden in totaal te lokken.