Wanneer heb jij voor het laatst nog zo hard gelachen dat je het aan je buik voelt? Voor mij is het antwoord simpel, tijdens de tweede voorstelling van Heroes van Laika, de dag na de première in deStudio. Want wat een heerlijke voorstelling heeft Michai Geyzen geconcipieerd en geregisseerd nadat ie er eerder al hoge ogen mee wist te gooien in het jeugdtheater Schauburg in München. Daar heette de voorstelling: Superheroes - Letzte Schlacht. En nu mag Vlaanderen als een blok vallen voor deze ronduit geniale voorstelling.

De. heet de jongste voorstelling van Theater Artemis die in hetpaleis in première ging. De volledige titel van De. is ‘De voorstelling die moet overleven met het allerlaatste dat nog over is’. De. gaat over kapitalisme, (over)verwend zijn, willen uitpakken met het nieuwste snufje tegenover je buren, maar dan kei hard geconfronteerd worden met de wetten van de natuur. Een reality check ondergaan de dorpelingen allemaal wanneer aanhoudende droogte tijdens de zomer (een verwijzing naar de klimaatverandering) ervoor zorgt dat de oogst mislukt. Of om het met de woorden van het personage van Goele Derick zelf te zeggen: De. is een ‘triestig stuk.’

Met het fenomenale Werken en dagen legt FC Bergman de lat al meteen zeer hoog voor het theaterseizoen 2024-2025 in het Toneelhuis. Het theatercollectief vond inspiratie voor haar voorstelling bij de Griekse dichter Hesiodos. Die schreef rond 700 voor Christus een brief voor zijn broer Perses waarin hij hem moraliserend advies gaf over hoe ie moet landbouwen maar bovenal ook leven. FC Bergman ging met dat idee aan de slag om te kijken naar het leven, hoe we als mensen in goede en in slechte zin evolueerden en welke impact dat heeft op onze omgeving. Het kinderlijke, de verwondering maar ook een erotische laag komen als leidmotieven terug.

Een halve eeuw nadat de originele film stof deed opwaaien, kan je nu een remake van Emmanuelle zien in een regie van Audrey Diwan in de bioscoop. Diwan vertrok vanuit het boek van Emmanuelle Arsan om tot deze erotische Franse film te komen. Noémie Merlant heeft grote schoenen te vullen nu ze in de voetsporen treedt van Sylvia Kristel die het hoofdpersonage iconisch maakte, denken we maar aan hoe ze destijds naakt in een grote rotanstoel zat wat een legendarisch filmbeeld opleverde. Merlant zet Emmanuelle feilloos neer, als een afstandelijke, zakelijke vrouw die terug wil kunnen genieten van het leven ook al wordt ze enorm gepamperd in het luxeleventje dat ze leidt. De erotische passie die in haar zit, is kennelijk met de jaren onderdrukt geraakt en wil ze terug oproepen. Haar erotische fantasieën zie je dan ook groeien naarmate de film vordert. Maar steeds zal zij de controle bewaren over wat ze voelt, fantaseert en doet.

Wanneer je eenmaal gebeten bent door het musical-virus, blijft je je verdere leven een zwak hebben voor dit genre. Zo ook bij maestro Dirk Brossé. Op zijn zestiende ging hij auditie doen bij Linda Lepomme, de dame die Vlaanderen leerde wat musical is, en sindsdien heeft hij zelf al veertien musicals geschreven en heel veel musicalnummers gearrangeerd en gedirigeerd. Het musicalconcert ‘Hakuna Matata’ is dan ook een kolfje naar zijn hand. Kamerorkest Prima La Musica werd voor de gelegenheid aangevuld met pianist Pietro Ramman en vocaal begeleid door Charlotte Campion, Nando Tilkin en Sepp Hendrix. Met zoveel talent verzameld op één podium en zoveel passie voor het genre, kon het niet anders dan enkele pure pareltjes opleveren. ‘Tonight’, ‘Don’t cry for me Argentina’, ‘Mijn wereld’ en ‘Send in the clowns’ waren een ware streling voor het oor.