Bijzonder grote schoenen heeft de cast van We gaan deur! te vullen wanneer we zien dat hun productie exact hetzelfde decor gebruikt als dat van Skagens ‘Deurdedeurdeur’ dat ook op haar beurt gebaseerd was op ‘Noises off’ van Michael Frayn uit 1982. 8 jaar geleden zagen we die voorstelling van Skagen en in de coronaperiode ook nog eens via streaming. Het leek dus alsof het gisteren was, dat we deze productie te zien kregen. We herinneren er ons nog van dat het eerste deel nogal sleept omdat dat leest als een langgerekte uitwerking van de personages en al een beetje het theatergebeuren en alles eromheen uitkleedt, om dat finaal te strippen in deel twee en drie.

Hoewel ‘Modern Times’ ondertussen al meer dan 85 jaar oud is, bevat deze zwart-wit-film waarschuwingen en referenties die anno 2023 nog altijd actueel zijn. Charlie Chaplins meesterwerk zit op de grens van de stomme film en de “talkie”. Alleen de fabrieksdirecteur heeft een gesproken rol en voor de rest van de film componeerde Charlie Chaplin muziek die de capriolen van zijn personage ‘The Tramp’ begeleidt. Het resultaat is best verbluffend. Als kijker word je getrakteerd op de romantische klank van de violen, een walsje, een tango én de melodie die later bekend zou worden onder de titel ‘Smile’. Het Antwerp Symphony Orchestra zorgde voor de live uitvoering en stond voor de gelegenheid onder leiding van Stefan Geiger.

Hoe beter het festivalseizoen afsluiten dan in een stralende zon bij dertig graden bij het heerlijke Lollapalooza Berlin? Het festival was ondertussen aan zijn zevende editie toe. De allereerste keer was het dat wij ernaartoe gingen in en rond het Olympisch stadion. Editie één en twee hebben we meegemaakt in respectievelijk het voormalig vliegveld Tempelhof en de tweede vond eenmalig plaats in het Trep Tower Park. Lollapalooza Berlin kon op beide locaties niet blijven toen er op Tempelhof asielzoekers werden opgevangen. En het park? Daar kwam te veel verzet tegen vanuit de groene beweging. Het Olympisch stadion blijkt nu een plek met toekomst om er twee dagen na elkaar telkens 60.000 toeschouwers te ontvangen.

Alle schone dingen, de allereerste monoloog met Tom Dewispelaere, blijkt geen monoloog maar een dialoog met het publiek die heel mooi balanceert tussen intiem, klein en gevoelig en zo nu en dan ruimte maakt voor een lachje om het luchtig te houden. De voorstelling houdt het midden tussen een improvisatiesessie van dik een uur met de toeschouwers en een solo.

De toekomst van Altamonte, een dorpje in het zuiden van Italië, staat op het spel in The Equalizer 3. De maffia ook wel de Camorra genoemd, wil van het dorpje een plek maken met kuuroorden en casino’s. Dan moet de huidige bevolking uiteraard weggejaagd worden. Dat doet de maffia door eerst en vooral een lokale visverkoper onder druk te zetten en vervolgens zijn zaak in vlammen doen opgaan. Gio Bonucci (Eugenio Mastrandrea), een lokale carabiniere, die de eigenaar opzoekt van het busje waaruit de gasten kwamen die de brand gesticht hebben wordt een lesje geleerd door vrouw en kind te knevelen op bed. Zij worden gespaard, hij niet. Zijn gezicht wordt zwaar toegetakeld. Het doel is uiteraard angst zaaien zodat de locals het dorp zouden verlaten. Maar dat is zonder Robert McCall (Denzel Washington) gerekend die er herstelt van een rugblessure (hij werd door een tiener in de rug geschoten). Hij voelt zich namelijk verbonden met de lokale bevolking, wordt er gastvrij onthaald en als een van hen beschouwd, dat ie niet anders kan dan het opnemen voor zijn familie. The Equalizer 3 leest vooral als een confrontatie tussen het goede, het geloof, het katholicisme versus het kwade. De uitkomst is dan ook tamelijk voorspelbaar.