De juryprijs op het jongste filmfestival van Cannes. Dat won de Finse tragikomedie Fallen leaves van Aki Kaurismäki die tevens tekende voor het scenario. Een trage film is het geworden waarbij de acteerstijl vooral opvalt: onderkoeld, afstandelijk, zakelijk, aliënerend (zoals Jamie-Lee Six in Zo vader zo zoon recent), ja zelf behoorlijk bevreemdend. 81 minuten duurt de prent maar, toch lijkt die bij momenten een eeuwigheid te duren door de trage vertelstijl, en de zuinige en trage dialogen. Pas helemaal op het einde geeft de film zich helemaal prijs wanneer we de naam te horen krijgen van een hond. Dan vallen alle puzzelstukjes samen en weet je als kijker waarom welke (verre van voor de kijker makkelijke) keuzes genomen werden.

Een overweldigende diepmenselijke ervaring. Dat bezorgt de grootste monografische tentoonstelling die ooit in België aan Bill Viola gewijd werd in Musée La Boverie in Luik. De Amerikaan die in 1951 het levenslicht zag in NY is de onbetwiste pionier van de videokunst. Achttien van zijn werken die uit verschillende perioden dateren, kan je nu zien in Luik. Sommige daarvan zijn zelfs voor het eerst in ons land te zien. Geen enkele krijgt een woordje toelichting. De bezoekers worden zo uitgenodigd om vrij hun eigen standpunt te bepalen tegenover wat ze zien en ervaren. Het resultaat heeft iets weg van een kerkbezoek. De contemplatie, de meditatieve ervaring, spirituele en introspectieve reis die je meemaakt, raakt je in de kleinste vezel. We hebben al veel indrukwekkende expo’s gezien. Maar deze zindert nog lang na omdat de werken recht in je hart, in je ziel kruipen.

Aristoteles draait zich om in zijn graf mocht ie (.....) Een voorstelling die schijt heeft aan zijn eigen vage titel van Theater Artemis gezien hebben. Want deze productie trekt zich geen reet aan van zijn wetmatigheden. Eenheid van plaats, tijd en handeling? We dachten het niet, dachten de Nederlanders. En gelijk hebben ze om zo tot een geflipte absurde voorstelling te komen.

In Een grot vol slijm met een rietje krijgen bestaande decors van de Mechelse beeldsmederij De Maan die al sinds de jaren ’70 bestaat (toen weliswaar onder de naam Mechels Stadspoppentheater), een nieuw leven en komen ze er ook in tot leven. Wie dat wil kan daar een duurzaamheidsverhaal in zien, wat absoluut een meerwaarde is en perfect aansluit bij de huidige ecologische tijdsgeest. Maar vooral levert de eerste kindervoorstelling van Benjamin Verdonck (51) samen met Lucas van Haesbroeck een prachtige, beeldige tot de verbeelding sprekende drie kwartier durende voorstelling op die de toeschouwertjes doet dromen én bovenal decor, belichting en rook de hoofdrol geeft.

Afgeraden hadden ze het Metejoor om een concert te geven in het Sportpaleis. Uiteindelijk werden het er 2 dit weekend voor in totaal zo’n 34.000 toeschouwers. De 32-jarige zanger sloeg namelijk het advies in de wind. Tja, als je zoiets leest als recensent die wat aan de zijlijn notities neemt, dan voelt dat al snel als een bal die voor de goal gelegd wordt. Je moet hem er alleen nog intrappen door te bewijzen dat het inderdaad geen goed idee was, te vroeg, 7 jaar na zijn eerste single en 2 jaar na zijn debuutalbum. Punt is dat Metejoor in het Sportpaleis toonde dat ie wel degelijk op zijn plaats staat in de grootste concertzaal van het land. Maar niet altijd gaf ie ons die indruk.