Met haar jongste album Trilogy verzamelde Lady Linn drie EP’s die ze samen met oudere nummers voor een ei zo na uitverkocht Schouwburg Noord kwam presenteren. Openen deed ze met ‘That’s alright’ waarbij trompettist Yves Fernandez al vroeg mocht soleren en tonen dat ie tot de wereldtop behoort van de trompettisten. Maar niet alleen dat. In het openingsnummer bleek ie ook nog eens als backing bijzonder hoog ‘oehoe’ te kunnen zingen en blendde zijn getrompetter niet alleen met de sax van Marc De Maeseneer en de trombone van Frederik Heirman, maar ook met de stemmen van die twee collega blazers. Dat inzicht hadden we tot de dag van vandaag nog niet.

De Kroatische Stjepan Hauser is meer dan alleen maar een mooie verschijning. Hij is dynamisch, heeft gevoel voor humor en is een uiterst getalenteerd cellist. Als helft van het duo 2Cellos trekt hij nu alleen de wereld rond. In het Sportpaleis in Antwerpen bewees hij alvast dat hij ook in zijn eentje kan zorgen voor een lekker feestje. Alhoewel. Hij stond natuurlijk niet alleen op het podium. Om live voldoende variatie en power te kunnen leveren, had hij voor de gelegenheid een 8-koppig strijkensemble en zeven extra bandleden mee. In het eerste deel van de voorstelling nam hij ons met de Titanic mee langs Leonard Cohens schietgebedje tot aan de Black Pearl. Onder leiding van Jack Sparrow voeren we dan naar tropischere oorden om daar een heuse Latin-party te houden.  ‘Let’s Get Loud’ en ‘Livin’ la Vida Loca’ leidden naar het zwoele ‘La Isla Bonita’. De temperatuur in het Sportpaleis was ondertussen merkbaar gestegen en zowel op als voor het podium was het één groot feest geworden.  Via een korte omweg op de rockende ‘Highway To Hell’ kwam iedereen aan in de dansclub waar de percussionist de rol van verleider overnam van Michel Teló in ‘Ai Se Eu Te Pego’.

Toegegeven, het wringt al een tijdje tussen ons en DESCHONECOMPANIE en Muziektheater Transparant. Aan de ene kant loven we de heldere lezing, de frisse bewerking van operaklassiekers (zo zagen we de ganse Da Ponte cyclus) inclusief de eindeloze rijmelarij die na een tijdje soms behoorlijk enerveert, maar wanneer je op het punt staat het gehad te hebben, toch weer verrassend uit de hoek weet te komen. Waar we vooral moeite mee hebben, is dat dit soort producties die opera als medium relativeert fenomenale sopranen als Ecem Topcu eigenlijk oneer aandoen en zelfs degradeert omdat ze als enige geschoolde zangeres tegenover twee bij momenten bijzonder vals zingende acteurs als Ineke Nijssen en Jef Hellemans staat. Hellemans brengt bijvoorbeeld het overgekende ‘Figaro, figaro, figaro, figaro!’, officieel heet deze hit ‘Largo al factotum’ uit ‘Il barbiere di Siviglia’ van Rossini, bij gebrek aan goede zangtechniek dan maar parlando. Het werkt voor geen meter en de voorstelling mist zo zijn start.

De juryprijs op het jongste filmfestival van Cannes. Dat won de Finse tragikomedie Fallen leaves van Aki Kaurismäki die tevens tekende voor het scenario. Een trage film is het geworden waarbij de acteerstijl vooral opvalt: onderkoeld, afstandelijk, zakelijk, aliënerend (zoals Jamie-Lee Six in Zo vader zo zoon recent), ja zelf behoorlijk bevreemdend. 81 minuten duurt de prent maar, toch lijkt die bij momenten een eeuwigheid te duren door de trage vertelstijl, en de zuinige en trage dialogen. Pas helemaal op het einde geeft de film zich helemaal prijs wanneer we de naam te horen krijgen van een hond. Dan vallen alle puzzelstukjes samen en weet je als kijker waarom welke (verre van voor de kijker makkelijke) keuzes genomen werden.

Een overweldigende diepmenselijke ervaring. Dat bezorgt de grootste monografische tentoonstelling die ooit in België aan Bill Viola gewijd werd in Musée La Boverie in Luik. De Amerikaan die in 1951 het levenslicht zag in NY is de onbetwiste pionier van de videokunst. Achttien van zijn werken die uit verschillende perioden dateren, kan je nu zien in Luik. Sommige daarvan zijn zelfs voor het eerst in ons land te zien. Geen enkele krijgt een woordje toelichting. De bezoekers worden zo uitgenodigd om vrij hun eigen standpunt te bepalen tegenover wat ze zien en ervaren. Het resultaat heeft iets weg van een kerkbezoek. De contemplatie, de meditatieve ervaring, spirituele en introspectieve reis die je meemaakt, raakt je in de kleinste vezel. We hebben al veel indrukwekkende expo’s gezien. Maar deze zindert nog lang na omdat de werken recht in je hart, in je ziel kruipen.