De Trollsfilm te veel als je het ons vraagt, dat is Trolls 3 in harmonie. Het feit dat ie enkel in de Vlaamse versie in de bios te zien is, is al een vaag teken aan de wand. Feit is dat ie gewoon niet goed genoeg is, te voorspelbaar en het flashy concept zo goed als uitgewerkt is. Het enige wat deze animatieprent die Walt Dohrn regisseerde nog iet of wat boeiend maakt, is de soundtrack. Maar daarmee is bijna alles ook ineens gezegd.

31.600 toeschouwers zagen dit weekend Madonna haar beste show ooit op Belgische bodem geven met haar the Celebration tour. The Queen of pop bracht een greatest hits show om ‘u’ tegen te zeggen. Een grensverleggend spektakel van een grensverleggend icoon. Zelden hebben we ze zo’n geëngageerd statement weten maken tijdens een concert dat zo veel meer was dan een concert. Het was een totaalervaring dat ze de toeschouwer aanbood en wat ons betreft de meest complete show die we de afgelopen twintig jaar in het Sportpaleis zagen. The Celebration tour integreert namelijk naast een viering rond haar leven theater, film (die visuals van paarden terwijl je hun geluid in surround door het Sportpaleis hoorde!), musical, hedendaagse dans, acro, en een modeshow (Vogue) overgoten met een stevige scheut erotica. Logisch dan ook dat haar megaproductie, die met 40 trucks en 15 bussen on the road duidelijk kosten noch moeite gespaard had, er om tien voor tien aan begon (en niet om half negen) en rond vier na middernacht het zaallicht terug aanging.

In 1993, tijdens de hoogdagen van het legendarische muziekprogramma ‘Tien Om Te Zien’, kende Bart Herman zijn definitieve doorbraak met het nummer ‘Ik Ga Dood Aan Jou’. Nu dertig jaar later was het de ideale gelegenheid om de rijke carrière van Bart eens in het groot te vieren. Naast zijn vaste bandleden Mario Vermandel (contrabas), Dirk Naessens (viool en mandoline) en Raf Helsen (drums) had Bart voor dit speciale optreden in de Koningin Elisabethzaal extra ondersteuning gekregen van David Piedfort (gitaren), Yves Fernandez (trompet en bugel), Marc De Maeseneer (saxofoon) en Peter de Smet (pedal steel). Deze muzikale samenwerking resulteerde in pareltjes van uitvoeringen. De pedal steel zorgde voor een extra country-gevoel terwijl de blazers bij momenten een Mexicaanse toets meegaven. Het optreden was met andere woorden alles wat je van Bart Herman zou mogen verwachten met net dat beetje meer. En om het feest helemaal af te maken, trakteerde Stef Bos nog met een geweldig intense uitvoering van Barts ‘Ode Aan De Zon’.

In 1990 werden de harten verwarmd toen de wereld kennis maakte met de keiharde zakenman Edward Lewis die langzaamaan verliefd werd op sekswerkster Vivian Ward. Richard Gere en Julia Roberts maakten deze combinatie van het ‘Assepoester’-verhaal en ‘My Fair Lady’ tot een onvergetelijke romcom. Dankzij Stage Entertainment kan je nu in het Beatrix Theater in Utrecht opnieuw genieten van dat absolute feel-good-gevoel met ‘Pretty Woman De Musical’. Dit keer nemen Jan Kooijman en Shanna Slaap je mee naar het Hollywood van de jaren ’80 om je onder te dompelen in een bad van romantiek. In tegenstelling tot Vivian hoef je daarbij geen walkman op te zetten, maar mag je volop genieten van de muziek van Bryan Adams en Jim Vallance terwijl je meegenomen wordt op een sprookjesreis naar ware liefde.

Acht acteurs willen iets aankaarten in Framed dat Karolien Verlinden regisseerde. Dat ze meer zijn dan hun lichaam. Dat hun lichaam weliswaar mee maakt wie ze zijn (geworden). Maar vooral ook hoe ze zichzelf leerden aanvaarden. Een bijzonder actueel en relevant onderwerp dus, zeker als je weet dat jongeren op sociale mediaplatformen onrealistische schoonheidsidealen voorgeschoteld krijgen. Op dat vlak lijkt er niets te veranderen, wat de covers van de boekskes (mannen- en vrouwenbladen) met generatie X deden, doen nu social media kennelijk met Generatie Alfa en Z. Aanvankelijk valt Framed, waarin 8 acteurs bewegen en dansen terwijl we hun anekdotes op tape horen op een live muzikaal bedje van synths (Hantrax) en trombone (Nabou Claerhout) wat licht uit wegens wel erg oppervlakkig. Gaandeweg boort Framed dan toch enkele thema’s aan zoals fatshaming en racisme. Maar meer dan die aanstippen doet de voorstelling helaas niet. Dat had meer uitgewerkt mogen worden, verdiept zeg maar. Vormelijk zit Framed ironisch genoeg dan weer wat gevangen in het eigen kader.