Achter de dikke marketinglaag en product placement schuilt een prima, ja zelfs bij momenten spannende film. Dat is ons oordeel na het bekijken van Gran Turismo, het Amerikaanse biografische sportdrama dat Neill Blomkamp regisseerde. Centraal staat de vraag of de beste gamers van race simulators ook in de echte wereld het verschil kunnen maken als racepiloot en professionals het vuur aan de schenen kunnen leggen.

Zelden zo’n krop in de keel gehad en tranen in de ogen tijdens een epiloog als die van Allelujah. De Britse dramafilm die Richard Eyre regisseerde en gebaseerd is op het toneelstuk van Alan Bennett gaat dan ook over de zorgsector, de betrokkenheid van de zorgkundigen, het tekort aan bedden, de zucht naar efficiëntie en wat de rol van bejaarden nog kan zijn in onze huidige prestatie/consumptiemaatschappij die niet wil verstaan dat mensen gewoon ook gezond kunnen zijn als ze sterven wanneer ze op leeftijd zijn gekomen. Van vrijwilligers over het personeel zelf, ze willen allemaal dat The Beth, een klein lokaal geriatrisch hospitaal in het VK niet sluit. Maar Colin Colma (Russell Tovey) is een managementconsultant die in opdracht van het ministerie van Volksgezondheid gestuurd wordt naar het hospitaal waar zijn vader Joe (David Bradley) ook opgenomen is wegens een infectie. Kiest ie voor de overheidsbelangen wanneer ie vaststelt dat The Beth inderdaad geen bedden vrij heeft maar het geld wel over de balk gooit of voor die van zijn vader?

Wat doe je op een vrije avond, de dag nadat je 38 geworden bent? Het is een vraag waar we allemaal wel eens mee te maken krijgen. Ook Jelle Cleymans kennelijk. Hij koos om met zijn zus (of was het andersom?) naar de première van Fledermaus Forever te trekken. Was daar ook: Ella Leyers. Net voor ie plaats nam op de tribune, koos hij voor een flesje water. Maar zoals veel zangers zijn ze niet gewend om dat ad fundum op te drinken. Na een tijdje twijfelen, werkte hij uiteindelijk de rest naar binnen om daarna samen met ons vast te stellen dat de voorstelling die aanvankelijk een uur en drie kwartier zou duren het maar liefst twee uur en tien minuten trok. Ja, da’s lang. Bij momenten, zoals dat bij (kleine) opera’s gaat: té lang. In die mate te lang dat we ons zelfs af begonnen vragen wat nu de grootste beproeving voor ons zou zijn, twee identieke festivalsets van Cleymans & Van Geel of 1 keer Fledermaus Forever?

Volgens Metejoor waren ze met 11.000. Bart Peeters telde er 15.000? En de organisatie van Suikerrock? Die hield de lippen stijf op elkaar hoeveel toeschouwers er naar het Bietenplein waren afgezakt op zondag, die traditioneel in het teken stond van Vlaamse muziek en families. Voor het team van Walter Kestens is niet zo zeer het aantal mensen dat er opdaagt belangrijk, wél dat iedereen tevreden het festivalterrein verlaat. Op dat laatste komen we nog terug op het einde van dit artikel.

Het blijft bizar. Als blijkt dat zelfstandigen hun job niet naar behoren uitvoeren dan kunnen ze hun licentie verliezen in verschillende sectoren en mogen ze opkrassen. Iets anders zoeken waar ze misschien wél het talent voor hebben. In de (Vlaamse) muzieksector bestaat dat vooralsnog niet. Jammer vinden we dat. Want als je de valse noten optelt die Camille het Bietenplein van Suikerrock liet horen, en dat vergelijkt met constructiefouten in de bouw door een of andere ingenieur die een verkeerde berekening maakte, dan zou de Wevelgemse al lang niet meer aan de bak komen. Hoog tijd dus dat die Camille-fever stopt (die straks misschien letterlijk tot Camillekoorts leidt vermits de allerjongsten meer dan een uur in de kou de regen moesten trotseren en we enkelen doorweekt zagen waardoor ze het ook behoorlijk koud kregen). Wij kijken nu al uit naar de dag dat we rustig een kamillethee kunnen drinken op een herfstdag in de zomer zonder daarbij aan een hysterisch krijsende in fluo roze gehulde blondine te denken die in dit drankje voorlopig nog geen commerciële opportuniteit ziet.