In Gainsbourg staan Rudolf Hecke, Clara Cleymans en Jo Mahieu stil bij het oeuvre van Serge Gainsbourg. Datgene wat ie voor zichzelf schreef en voor anderen. Waarom ze dat nu precies willen doen - 95 jaar nadat ie geboren werd, kan je bezwaarlijk een goeie aanleiding vinden - is ons een compleet raadsel. De urgentie ontbreekt dus. En de pompeuze vertelstijl van Hecke ergert ons al snel. Het mag duidelijk zijn, Gainsbourg wordt in deze voorstelling verheerlijkt, en dat is nog zacht uitgedrukt. En Clara en Jo worden erin herleid tot een bijrolletje. Op technisch vlak vielen de slordige lichtovergangen op en bleek soms Clara’s micro iets te luid te staan zodat haar zang flirtte met oversaturatie.

Wat speelt er zich af in het brein van een comapatiënt? Er zijn heel wat theorieën, maar niemand weet het met zekerheid te vertellen. In de musical ‘You are my sunshine’ van Deep Bridge deelt schrijver en regisseur Stany Crets zijn idee over de wachtkamer van de comapatiënt. Het resultaat is een vermenging van het bewustzijn uit de film ‘Vanilla Sky’ met de interne logica van ‘Groundhog Day’. Combineer dit met het gegeven dat de innerlijke leefwereld van twee onbekende vrouwen met elkaar verweven is via één en dezelfde favoriete plek en je hebt een boeiende mix om een goed verhaal mee te creëren. En daar stoot Stany op de grenzen van het genre musical. Wat oorspronkelijk het idee was voor een film heeft zich niet goed genoeg weten te vertalen naar de planken. Zelfs de geweldige prestaties van actrices Ann Van den Broeck en Sophie Janssens weten dan de meubels niet te redden.

Dogman is met stip een van de meest fascinerende films van dit jaar. Neem Joker en combineer dat met een moderne Robin Hood, steek daar een groep honden bij in de hoofdrol (met dank aan het uitstekende werk van de hondentrainers Mathilde de Cagny en Muriel Bec) naast de briljante acteerprestatie van Caleb Landry Jones die deze film draagt, en je krijgt een gestoord fenomenaal eindresultaat. Ga. Dat. Zien.

Tou dou, de jongste voorstelling van Eva Binon, Lieselotte de Keyzer en Tina Heylen voor drieplussers met livemuziek van Ferre Marnef ging in hetpaleis in première. Een feestje van zelfherkenning voor de kleuters vormt deze productie wellicht. Maar waarom ook niet voor de ouders? Want hebberigheid is ook hen wellicht niet vreemd net zoals uitpakken tegenover een ander. Dat je de langste hebt. De grootste. En de sterkste bent bijvoorbeeld.

Met Paris was a woman zetten Bibi van Lieshout en Khalid Koujili El Yakoubi in een cabaret de queergeschiedenis van de Franse hoofdstad in het spotlicht. Hun eigen verhalen komen aan bod en hoe ze zelf in 2023 kijken naar hoe het is om tot de queergemeenschap te behoren met hun verworven rechten in het Westen die lang niet/niet langer evident blijken te zijn elders. Het mag duidelijk zijn, de vrijheden die men bekwam, blijken nog steeds fragiel.