WIL is het soort film dat erin slaagt om een gekend kinderliedje zo’n andere betekenis te geven in een specifieke context dat één zin eruit nog lang nadat je de prent van Tim Mielants naar het boek van Jeroen Olyslaegers hebt bekeken, blijft nazinderen. In dit geval: ‘Ik stond erbij en ik keek ernaar’ uit ‘’k zag twee beren’. Waar het ook schuurt voor de kijker is het spreekwoord ‘waar een wil is, is een weg’. Als je iets écht wil, zal dat je ook lukken, wil dat zeggen. WIL blijkt dat gezegde te nuanceren tot zelfs de nek om te wringen.

Voor haar jaarlijkse gala-avond gaf het Antwerp Symphony Orchestra voor de gelegenheid de baton aan de Italiaanse dirigent Lorenzo Passerini en mocht de Zuid-Afrikaanse sopraan Pretty Yende het publiek betoveren met haar fenomenale stemgeluid. Op het menu stonden Händel, Rossini, Mozart, Donizetti, Verdi en Puccini. Met een toporkest, een energieke dirigent, een fenomenale zangeres en keur van klassieke componisten had deze avond alle ingrediënten om memorabel te worden en … dat werd het ook.

Het vierde en laatste seizoen van Sex Education, de hit op Netflix, is meer dan bevredigend. Enkele jaren geleden kwam de serie ons ter ore. Heel wat onze vriendinnen bleken laaiend enthousiast. Toch is het er pas dit voorjaar van gekomen om de reeks te beginnen bingewatchen. Daar komt nu een einde aan nu we het ganse vierde seizoen uitgezeten hebben. En hoewel heel wat fans het einde maar niks vinden (het verhaal voor sommige personages is dan ook niet afgerond) en de centrale vraag hoe het nu afloopt tussen Maeve (Emma Mackey) en Otis (Asa Butterfield) beantwoord wordt, vonden wij het allemaal erg realistisch overkomen.

Muziektheater op locatie terwijl je een parcours wandelt. Dat leveren locatietheatergezelschap Bad van Marie,  muziektheatergezelschap Walpurgis en het elektrische gitaarkwartet Zwerm met Dit lijkt een beetje op een cactus. Wat zo leuk is aan dit concept is dat je nooit helemaal weet wat nu precies bewust deel uitmaakt van de productie, wat dus realiteit is en waar de fictie start en stopt. Wij hadden zelfs een vermoeden dat iemand mee aan het wandelen was met ons, zich voordeed als een toeschouwer maar dat eigenlijk niet was.

Reikhalzend keken we uit naar Zo vader zo zoon. Het is namelijk niet zo dat – in tegenstelling tot sommige journalisten van populaire media die om het tij te keren van hun uitstervend lezerspubliek/abonnees met voordelige jongerenabonnementen beginnen zwaaien - we het Fakkeltheater in de Hoogstraat platlopen. Maar soms moet je ook een signaal durven geven naar de Sam Verhoevens van deze wereld en bij uitbreiding de commerciële sector. Dat je als kwaliteitsmedium de ballen aan het lijf hebt om vriendelijk te bedanken voor een première in de KVS bijvoorbeeld en kiest voor de klucht Zo vader zo zoon! van Jon Van Eerd door het Farcetheater.