Wat speelt er zich af in het brein van een comapatiënt? Er zijn heel wat theorieën, maar niemand weet het met zekerheid te vertellen. In de musical ‘You are my sunshine’ van Deep Bridge deelt schrijver en regisseur Stany Crets zijn idee over de wachtkamer van de comapatiënt. Het resultaat is een vermenging van het bewustzijn uit de film ‘Vanilla Sky’ met de interne logica van ‘Groundhog Day’. Combineer dit met het gegeven dat de innerlijke leefwereld van twee onbekende vrouwen met elkaar verweven is via één en dezelfde favoriete plek en je hebt een boeiende mix om een goed verhaal mee te creëren. En daar stoot Stany op de grenzen van het genre musical. Wat oorspronkelijk het idee was voor een film heeft zich niet goed genoeg weten te vertalen naar de planken. Zelfs de geweldige prestaties van actrices Ann Van den Broeck en Sophie Janssens weten dan de meubels niet te redden.

Dogman is met stip een van de meest fascinerende films van dit jaar. Neem Joker en combineer dat met een moderne Robin Hood, steek daar een groep honden bij in de hoofdrol (met dank aan het uitstekende werk van de hondentrainers Mathilde de Cagny en Muriel Bec) naast de briljante acteerprestatie van Caleb Landry Jones die deze film draagt, en je krijgt een gestoord fenomenaal eindresultaat. Ga. Dat. Zien.

Tou dou, de jongste voorstelling van Eva Binon, Lieselotte de Keyzer en Tina Heylen voor drieplussers met livemuziek van Ferre Marnef ging in hetpaleis in première. Een feestje van zelfherkenning voor de kleuters vormt deze productie wellicht. Maar waarom ook niet voor de ouders? Want hebberigheid is ook hen wellicht niet vreemd net zoals uitpakken tegenover een ander. Dat je de langste hebt. De grootste. En de sterkste bent bijvoorbeeld.

Met Paris was a woman zetten Bibi van Lieshout en Khalid Koujili El Yakoubi in een cabaret de queergeschiedenis van de Franse hoofdstad in het spotlicht. Hun eigen verhalen komen aan bod en hoe ze zelf in 2023 kijken naar hoe het is om tot de queergemeenschap te behoren met hun verworven rechten in het Westen die lang niet/niet langer evident blijken te zijn elders. Het mag duidelijk zijn, de vrijheden die men bekwam, blijken nog steeds fragiel.

Een bijzonder boeiende exploratie van het lichaam. Dat brengt Charlotte Goesaert in de dansvoorstelling Whatchamacallit. Goesaert liet zich inspireren door de negentiende eeuwse freakshows die mensen te kijk zetten omdat ze afweken van de norm. Omdat ze veel kleiner, groter, dikker, of weet ik wat, kortom anders waren dan de rest. In deze voorstelling kaart ze dat objectiveren van lichamen aan, door ze voor alle duidelijkheid te tonen. Met als boodschap: iedereen mag gezien worden, of je nu iemand met een fysieke beperking bent, een oudere man die zich al voorstelt hoe zijn oude dag er zal uitzien, een man van kleur of een vrouw bent met een bijzonder strak lichaam.