Acht acteurs willen iets aankaarten in Framed dat Karolien Verlinden regisseerde. Dat ze meer zijn dan hun lichaam. Dat hun lichaam weliswaar mee maakt wie ze zijn (geworden). Maar vooral ook hoe ze zichzelf leerden aanvaarden. Een bijzonder actueel en relevant onderwerp dus, zeker als je weet dat jongeren op sociale mediaplatformen onrealistische schoonheidsidealen voorgeschoteld krijgen. Op dat vlak lijkt er niets te veranderen, wat de covers van de boekskes (mannen- en vrouwenbladen) met generatie X deden, doen nu social media kennelijk met Generatie Alfa en Z. Aanvankelijk valt Framed, waarin 8 acteurs bewegen en dansen terwijl we hun anekdotes op tape horen op een live muzikaal bedje van synths (Hantrax) en trombone (Nabou Claerhout) wat licht uit wegens wel erg oppervlakkig. Gaandeweg boort Framed dan toch enkele thema’s aan zoals fatshaming en racisme. Maar meer dan die aanstippen doet de voorstelling helaas niet. Dat had meer uitgewerkt mogen worden, verdiept zeg maar. Vormelijk zit Framed ironisch genoeg dan weer wat gevangen in het eigen kader.

50 jaar bestaat Monnikenheide-Spectrum in Zoersel dat een warme en professionele dienstverlening aanbiedt aan mensen met een verstandelijke beperking en hun gezin. Naar aanleiding van die verjaardag wist men ‘een kwaliteitsvolle zanger met prachtige stem die iedereen weet te beroeren’ te strikken voor een concert in de blauwe zaal van deSingel. En of het een onvergetelijke avond werd.

In Gainsbourg staan Rudolf Hecke, Clara Cleymans en Jo Mahieu stil bij het oeuvre van Serge Gainsbourg. Datgene wat ie voor zichzelf schreef en voor anderen. Waarom ze dat nu precies willen doen - 95 jaar nadat ie geboren werd, kan je bezwaarlijk een goeie aanleiding vinden - is ons een compleet raadsel. De urgentie ontbreekt dus. En de pompeuze vertelstijl van Hecke ergert ons al snel. Het mag duidelijk zijn, Gainsbourg wordt in deze voorstelling verheerlijkt, en dat is nog zacht uitgedrukt. En Clara en Jo worden erin herleid tot een bijrolletje. Op technisch vlak vielen de slordige lichtovergangen op en bleek soms Clara’s micro iets te luid te staan zodat haar zang flirtte met oversaturatie.

Wat speelt er zich af in het brein van een comapatiënt? Er zijn heel wat theorieën, maar niemand weet het met zekerheid te vertellen. In de musical ‘You are my sunshine’ van Deep Bridge deelt schrijver en regisseur Stany Crets zijn idee over de wachtkamer van de comapatiënt. Het resultaat is een vermenging van het bewustzijn uit de film ‘Vanilla Sky’ met de interne logica van ‘Groundhog Day’. Combineer dit met het gegeven dat de innerlijke leefwereld van twee onbekende vrouwen met elkaar verweven is via één en dezelfde favoriete plek en je hebt een boeiende mix om een goed verhaal mee te creëren. En daar stoot Stany op de grenzen van het genre musical. Wat oorspronkelijk het idee was voor een film heeft zich niet goed genoeg weten te vertalen naar de planken. Zelfs de geweldige prestaties van actrices Ann Van den Broeck en Sophie Janssens weten dan de meubels niet te redden.

Dogman is met stip een van de meest fascinerende films van dit jaar. Neem Joker en combineer dat met een moderne Robin Hood, steek daar een groep honden bij in de hoofdrol (met dank aan het uitstekende werk van de hondentrainers Mathilde de Cagny en Muriel Bec) naast de briljante acteerprestatie van Caleb Landry Jones die deze film draagt, en je krijgt een gestoord fenomenaal eindresultaat. Ga. Dat. Zien.