Het beste filmconcert van het jaar. Dat is Jurassic Park in concert door het Antwerp Symphony Orchestra onder leiding van de Duitse gastdirigent Stefan Geiger beslist. 30 jaar geleden kwam de prent van Steven Spielberg in de zalen. Wij gingen hem toen tot twee keer toe als dertienjarige bekijken in Metropolis (nu Kinepolis Antwerpen), dat straks ook haar dertigste verjaardag viert. Wat een heerlijke nostalgische rit kregen we in de Koningin Elisabethzaal voorgeschoteld met deze keer de magistrale score van John Williams in de hoofdrol. Niet meer dan terecht dat het orkest achteraf een volledige staande ovatie kreeg.

“Content warnings: Seksueel geweld / taalgebruik + misogynie / misogynoir + racisme + Niet geschikt voor minderjarigen” hangt er aan een briefje op de deur van de Grote Zaal van deStudio bij Schaambot. We voelen plaatsvervangende schaamte. Het is al ver gekomen dat de creatieve sector zich met disclaimers als deze gaat bezig houden. Om wat te doen eigenlijk? Zich in te dekken tegen iets of iemand? Wat een zwaktebod!

Bijzonder grote schoenen heeft de cast van We gaan deur! te vullen wanneer we zien dat hun productie exact hetzelfde decor gebruikt als dat van Skagens ‘Deurdedeurdeur’ dat ook op haar beurt gebaseerd was op ‘Noises off’ van Michael Frayn uit 1982. 8 jaar geleden zagen we die voorstelling van Skagen en in de coronaperiode ook nog eens via streaming. Het leek dus alsof het gisteren was, dat we deze productie te zien kregen. We herinneren er ons nog van dat het eerste deel nogal sleept omdat dat leest als een langgerekte uitwerking van de personages en al een beetje het theatergebeuren en alles eromheen uitkleedt, om dat finaal te strippen in deel twee en drie.

Hoewel ‘Modern Times’ ondertussen al meer dan 85 jaar oud is, bevat deze zwart-wit-film waarschuwingen en referenties die anno 2023 nog altijd actueel zijn. Charlie Chaplins meesterwerk zit op de grens van de stomme film en de “talkie”. Alleen de fabrieksdirecteur heeft een gesproken rol en voor de rest van de film componeerde Charlie Chaplin muziek die de capriolen van zijn personage ‘The Tramp’ begeleidt. Het resultaat is best verbluffend. Als kijker word je getrakteerd op de romantische klank van de violen, een walsje, een tango én de melodie die later bekend zou worden onder de titel ‘Smile’. Het Antwerp Symphony Orchestra zorgde voor de live uitvoering en stond voor de gelegenheid onder leiding van Stefan Geiger.

Hoe beter het festivalseizoen afsluiten dan in een stralende zon bij dertig graden bij het heerlijke Lollapalooza Berlin? Het festival was ondertussen aan zijn zevende editie toe. De allereerste keer was het dat wij ernaartoe gingen in en rond het Olympisch stadion. Editie één en twee hebben we meegemaakt in respectievelijk het voormalig vliegveld Tempelhof en de tweede vond eenmalig plaats in het Trep Tower Park. Lollapalooza Berlin kon op beide locaties niet blijven toen er op Tempelhof asielzoekers werden opgevangen. En het park? Daar kwam te veel verzet tegen vanuit de groene beweging. Het Olympisch stadion blijkt nu een plek met toekomst om er twee dagen na elkaar telkens 60.000 toeschouwers te ontvangen.