‘Ge gaat moeten kiezen, Anton;  zij of gij’ klinkt het al meteen in het begin van de eerste aflevering van de achtdelige dramareeks De twaalf: de Assepoestermoord. Het is het dilemma dat advocaat Frank Dedoncker (Peter Van den Begin) aan zijn cliënt, de 48-jarige Anton Bergman (Koen De Graeve) voorlegt. Samen met zijn 20-jarige stille, kwetsbare introverte dochter Julie (Lou Miller die bijzonder overtuigend een complex personage weet neer te zetten dat stil en introvert lijkt, maar wel degelijk kan uitbarsten) wordt Anton beschuldigd dat ie de 44-jarige Marianne Coens (Katrien De Ruysscher) gruwelijk om het leven gebracht zou hebben. Zij was brasseriehoudster. Hij een caféuitbater die aan de rand van het faillissement stond en daarnaast ook een functie bekleedde als Schepen van Cultuur en Sport. ’12 pipo’s’ zullen over hun leven beslissen en de kijker kan nu tijdens 8 zondagen op VRT 1 zich mee buigen over de schuldvraag.

Met de allerlaatste voorstelling in een circustent zit Zomer van Antwerpen er nu helemaal op. Terwijl de zomerbar al enkele dagen geleden sloot, was het Tempo d’Eole die met A bois een prachtig orgelpunt mocht neerzetten na een meer dan geslaagde 29ste editie van Antwerpens fijnste cultuurfestival. Zeer benieuwd wat programmator Patrick De Groote volgend jaar uit zijn hoed gaat toveren.

Dat Pauline met ‘Meer dan morgen’ al enkele maanden een nieuwe single uit heeft, was ons totaal ontgaan. In het Romain De Vidtspark bleken we lang niet de enigen. Hoewel Regi mee achter de productie zit van het nummer, blijkt het toch wel erg licht uit te vallen tussen songs als ‘1000 sterren’ hier in de mix met Whitney Houstons heerlijke ‘I wanna dance with somebody’ en ‘Zwaartekracht’ in de solo live on tapeset van Pauline.

40 jaar staat Bart Kaëll dit jaar op de planken hoewel hij pas in 1986 doorbrak met La Mamadora. De man uit Ename bracht dan ook zijn hits mee onder de arm naar Sint-Niklaas en zijn partner Luc Appermont (met pet op, zo denken BV’s minder hard op te vallen, maar net daardoor vallen ze net harder op) sloeg het ganse optreden gade vanuit de front of house waar niet veel eerder niemand minder dan Miguel Wiels (zonder pet) naar het concert van Aaron Blommaert had gekeken. Met dat verschil dat Luc zo nu en dan regieaanwijzingen leek te geven of op zijn minst zich vragen stelde.

Met Talk to me hebben regisseurs Danny en Michael Philippou een middelmatige bovennatuurlijke horrorfilm afgeleverd. Deze Australische prent is namelijk enigszins voorspelbaar, maar wringt zich qua script en dialogen na een tijdje ook iets te veel in vreemde bochten.