Passages, het Franse romantische drama dat Ira Sachs regisseerde waarin deels in het Frans deels in het Engels gesproken wordt, gaat over een onstuimige onstabiele homo die verliefd wordt op een vrouw en haar zwanger maakt. De man die voor het eerst sinds lang terug verliefdheid voelt, weet niet te kiezen tussen zijn echtgenoot die hem aan de deur zet omdat ze een exclusieve relatie hadden en de vrouw in kwestie. Uiteindelijk verliest ie beiden en zien we het hoofdpersonage als een loser op de fiets door de straten in Parijs rijden op de tonen van het Franse volkslied. ‘Le jour de gloire est arrivé?’ we dachten het niet! Zo leest de prent dus als een ode aan de deugdelijkheid. Met de emoties van mannen noch vrouwen mag gesold worden.

Een rollercoaster van emoties. Dat levert de nieuwe taboedoorbrekende achtdelige tragikomische fictiereeks De club (waar je niet wil bijhoren). Die werd geschreven door het Vlaams-Nederlandse schrijfteam Leander Verdievel, Sara Theunynck, Zita Theunynck, Hilde Pallen en de Nederlandse Astrid Van Keulen. De regie was in handen van Toon Slembrouck. Het centrale thema van deze serie is onvruchtbaarheid.

Het beste filmconcert van het jaar. Dat is Jurassic Park in concert door het Antwerp Symphony Orchestra onder leiding van de Duitse gastdirigent Stefan Geiger beslist. 30 jaar geleden kwam de prent van Steven Spielberg in de zalen. Wij gingen hem toen tot twee keer toe als dertienjarige bekijken in Metropolis (nu Kinepolis Antwerpen), dat straks ook haar dertigste verjaardag viert. Wat een heerlijke nostalgische rit kregen we in de Koningin Elisabethzaal voorgeschoteld met deze keer de magistrale score van John Williams in de hoofdrol. Niet meer dan terecht dat het orkest achteraf een volledige staande ovatie kreeg.

“Content warnings: Seksueel geweld / taalgebruik + misogynie / misogynoir + racisme + Niet geschikt voor minderjarigen” hangt er aan een briefje op de deur van de Grote Zaal van deStudio bij Schaambot. We voelen plaatsvervangende schaamte. Het is al ver gekomen dat de creatieve sector zich met disclaimers als deze gaat bezig houden. Om wat te doen eigenlijk? Zich in te dekken tegen iets of iemand? Wat een zwaktebod!

Bijzonder grote schoenen heeft de cast van We gaan deur! te vullen wanneer we zien dat hun productie exact hetzelfde decor gebruikt als dat van Skagens ‘Deurdedeurdeur’ dat ook op haar beurt gebaseerd was op ‘Noises off’ van Michael Frayn uit 1982. 8 jaar geleden zagen we die voorstelling van Skagen en in de coronaperiode ook nog eens via streaming. Het leek dus alsof het gisteren was, dat we deze productie te zien kregen. We herinneren er ons nog van dat het eerste deel nogal sleept omdat dat leest als een langgerekte uitwerking van de personages en al een beetje het theatergebeuren en alles eromheen uitkleedt, om dat finaal te strippen in deel twee en drie.