‘kraM’, de eerste solovoorstelling van Herman Verbruggen, miste op het einde van de titel eigenlijk nog een ‘P’ om te zorgen dat de vlag ook de lading dekt. De 61-jarige acteur heeft het in zijn zaalshow over de twee kanten van de medaille die het succes van zijn personage Mark Vertongen uit F.C. De Kampioenen hem brengt. Het levert hem te pas en vooral ook te onpas liters Cecemel en verzoekjes om mee op de foto te gaan op, maar de bekendheid heeft ook zo zijn voordelen. Herman blijft ten eeuwigen dagen vastgeklonken aan Markske. Of zoals hij zelf zegt: “Ik zen eigenlijk nene iele slechten acteur. Ik kan eigenlijk maar één personage goe spelen.” En daarin schuilt een groot deel van het probleem met deze voorstelling: Herman Verbruggen wil krampachtig loskomen van zijn alter ego, maar heeft Markske nodig om te scoren.

Kritiek op het schoonheidsideaal. Om er eeuwig jong uit te zien. Op de mode- ,tv- en filmindustrie ook. Maar ook meer dan dat. Dat levert de satirische bodyhorrorfilm The Substance die naar het einde toe ook de splatterkaart trekt. Coralie Fargeat schreef, regisseerde, deed mee de montage en coproduceerde de film die terecht in Cannes de Gouden Palm won voor beste scenario.

Het ontstaan van leven op onze planeet is op zijn minst wonderbaarlijk te noemen. Het is een evolutie van vele miljoenen jaren geweest die speciaal voor Cinema In Concert werd samengevat in negentig fascinerende minuten. Op de muziek van componist Lorne Balfe neemt het Noordpool Orkest onder leiding van Anthony Gabriele je mee op een magische reis langs vulkanen, oerzeeën, korstmossen, duizendpoten, dino’s, vogels, zoogdieren tot en met het ontstaan van de mens… en de gevolgen daarvan. Het is een symbiotische relatie waarbij de beelden de muziek versterken en omgekeerd. Het samenspel van beeld en klank zuigt je mee in een magische reis door het verleden die je op het einde doet nadenken over te toekomst.

Vrijdag ging de nieuwe musical Vrijdag. van The Singing Factory in première in het Zuiderpershuis te Antwerpen. Thema zijn de school shootings in de VS, iets waar wij gelukkig niet mee geconfronteerd worden in Vlaanderen (mede door het verbod op wapenbezit). In plaats van brandoefeningen te houden zoals bij ons worden scholieren daar gedrild op hoe ze moeten reageren als er een of meerdere schutters een schoolgebouw binnendringen. Maar tussen protocollen volgen (de theorie) en de praktijk, wanneer er heel wat emoties naar boven komen, durft wel eens een (grote) kloof zitten. We kunnen het ons niet voorstellen maar in de VS is het de normaalste zaak van de wereld blijkbaar dat een schooldirecteur getraind is en gewapend in de gangen rondloopt.

Over arm vs. rijk, Amerika vs. Rusland, vrouwen vs. mannen, empowering/feminisme vs. patriarchaat, jongeren vs. oudere generatie … dat is wat je de ganse tijd denkt waarover Anora gaat, de dramedy die Sean Baker schreef, regisseerde en monteerde. De Amerikaanse prent won dit jaar de Gouden Palm in Cannes. Niet meer dan terecht trouwens. Waar hij uiteindelijk over gaat, is menselijkheid tonen en ruimte geven en krijgen om je ware gevoelens te kunnen uiten. Want daar durft het in de huidige tijd waarin we leven in heel wat samenlevingen wel eens aan te ontbreken.