Een gigantisch feestje beloofde Maksim met ons te bouwen op het Bollekesfeest. Dat werd het totaal niet. Heel eenvoudig omdat zijn songs daar zich gewoon niet toe lenen wegens saai (‘Zonder mij’ begint wel heel simpel bv. met 5 tonen die zich herhalen), eentonig, maar vooral veel te veel van hetzelfde midtempo gezaag. Komt daar nog eens bij dat ie te vaak vibrato zingt (al lijkt hij daar toch iets minder kwistig mee om te gaan dan vroeger), en erg braaf op het podium staat. Zijn wit t shirt uitdoen op vraag van de fans? Nope, die hield hij net als zijn zwarte broek aan. Nochtans sta je wel te kijken naar een artiest die punch en energie wil geven, maar kennelijk wat gevangen zit in het keurslijf van het format waar ie in zit en het Nederlands. En dat terwijl het Engels en uptempo hem veel beter af gaan. Zou ie dat zelf beseffen? Heeft iemand hem daar ooit op attent durven maken?

Het grootste feest ooit, dat beloofde Aaron Blommaert op het Bollekesfeest. Ei zo na bracht ie dat ook op het beste gratis stadsfestival in de graafste stad van ons land: Antwerpen in een decor (de Grote Markt) waar zelfs de main stage van Tomorrowland helemaal niet aan kan tippen. Blommaert bewees ook tijdens zijn optreden dat vrouwen als baas de betere keuze kunnen zijn. Want damn, wat hield die Ardooise twintiger Hélène Deklerck die achter de drums zat, de vaart erin en de set lekker strak! Ze blies ons kortom uit onze sokken.

Een van de meest opmerkelijke Vlaams-Nederlandse series die het zowel bij ons als in Nederland goed doet. Dat is Knokke Off die Tom Goris regisseerde. De serie ontsproot uit het brein van Anthony Van Biervliet en werd geschreven door Luk Wyns en Nele Vandael.

Achter de dikke marketinglaag en product placement schuilt een prima, ja zelfs bij momenten spannende film. Dat is ons oordeel na het bekijken van Gran Turismo, het Amerikaanse biografische sportdrama dat Neill Blomkamp regisseerde. Centraal staat de vraag of de beste gamers van race simulators ook in de echte wereld het verschil kunnen maken als racepiloot en professionals het vuur aan de schenen kunnen leggen.

Zelden zo’n krop in de keel gehad en tranen in de ogen tijdens een epiloog als die van Allelujah. De Britse dramafilm die Richard Eyre regisseerde en gebaseerd is op het toneelstuk van Alan Bennett gaat dan ook over de zorgsector, de betrokkenheid van de zorgkundigen, het tekort aan bedden, de zucht naar efficiëntie en wat de rol van bejaarden nog kan zijn in onze huidige prestatie/consumptiemaatschappij die niet wil verstaan dat mensen gewoon ook gezond kunnen zijn als ze sterven wanneer ze op leeftijd zijn gekomen. Van vrijwilligers over het personeel zelf, ze willen allemaal dat The Beth, een klein lokaal geriatrisch hospitaal in het VK niet sluit. Maar Colin Colma (Russell Tovey) is een managementconsultant die in opdracht van het ministerie van Volksgezondheid gestuurd wordt naar het hospitaal waar zijn vader Joe (David Bradley) ook opgenomen is wegens een infectie. Kiest ie voor de overheidsbelangen wanneer ie vaststelt dat The Beth inderdaad geen bedden vrij heeft maar het geld wel over de balk gooit of voor die van zijn vader?