Vorig jaar won Stars at noon van Claire Denis de Grand prix op het festival van Cannes. Die eer deelde de prent met het Belgische Close. Denis’ zwoele erotische thriller voelt echter wat gedateerd aan. Dat komt omdat de film zich afspeelt in coronatijden in Nicaragua waar een man en een vrouw elkaar vinden omdat ze allebei willen vluchten uit hun steeds benarder wordende situatie. Zij, Trish (Margaret Qualley) doet zich voor als journaliste maar is in se een sekswerker die geen paspoort meer heeft en terug naar de VS wil. Hij, Daniel (Joe Alwyn), is een consultant in de petrochemie, maar wordt door de Costa Ricaanse politie gezocht omdat hij het land zou kunnen destabiliseren.

Na een sterk bekeken live stream rond een juridisch proces waarin hij de hoofdrol speelde en dat in zijn voordeel uitdraaide, is Johnny Depp terug waar hij het best tot zijn recht komt: in de cinema. Jaren werd ie ten onrechte gecanceld blijkt nu en wist ie moeilijk nieuwe rollen te versieren door de negatieve perceptie die zijn ex rond hem gecreëerd had. Nu schittert ie als Louis XV in Jeanne Du Barry, een film die over imago gaat, hoe iemands entourage en de publiek opinie (on)menselijk met een medemens omgaat wanneer Louis XV kiest voor Jeanne Du Barry als zijn favoriete maîtresse. Depp blijkt subliem in zijn mimiek en heeft al met al niet zo gek veel tekst. En als ie die heeft, dan spreekt ie Frans dat hem al met al nog best goed af gaat ook. Hij heeft dan ook enkele jaren een relatie gehad met Vanessa Paradis waar hij de taal van Molière mee kon bezigen.

Een staande ovatie. Dat ontving de zeventiende voorstelling ooit van Händels Ariodante in de Opéra de Paris. Straf is het dat deze opera voor het eerst in de Franse hoofdstad te zien was in 2001 terwijl die al van 1735 dateert. Deze keer tekent niemand minder dan de Canadees Robert Carsen voor de regie, een regie die wij echter niet te zien kregen. Enkele uren voor de voorstelling plaatsvond, kregen wij van de persverantwoordelijke te horen dat een deel van het personeel (met name dat instaat voor de decors en de scènewissels) staakte. Vandaar dat ondergetekende de vraag kreeg of ie zijn bekomen accreditatie wou bevestigen dan wel om op een ander moment te komen. Vermits we toch al in de Franse hoofdstad waren in het kader van de Nacht van de musea, besloten we de voorstelling in concertante vorm te bekijken iets waar we achteraf - hoe benieuwd we ook waren naar de regie en het lichtplan van Carsen - uiteindelijk geen spijt van hadden.

‘Casino Royale in Concert’ van het Noordpool Orkest o.l.v. dirigent Anthony Gabriele is zoveel meer dan een film die begeleid wordt door een volledig symfonisch orkest. Het feit dat je de muziek voor je ogen tot stand ziet komen terwijl je naar de James Bond-film aan het kijken bent, brengt de muziek van componist David Arnold werkelijk tot leven. Het op en neer gaan van de strijkstokken is als een gechoreografeerd ballet dat gratie en kracht uitstraalt. Aan het ritme van de beweging kan je de spanning van de muziek en dus van de scène afleiden. De tonen van de contrabassen hebben het warme van het hout, maar tegelijk voel je de trillingen als een waarschuwing voor het dreigende onheil door je lichaam gaan.  ‘Casino Royale in Concert’ doet je de streken van Daniel Craig, Eva Green, Mads Mikkelsen en Judi Dench nog intenser beleven.

Een mooie circusvoorstelling die ook de kaart trekt van dans. Dat is Surface van het circusgezelschap Familiar Faces. Helaas werd de stille voorstelling – enkel het geluid van stromend water is erin te horen – op een schandalige manier gestoord door de repetitie van Camille in de Stadsschouwburg ernaast.