Gesandwicht tussen twee sublieme momenten zat Metejoor op het Bollekesfeest in Antwerpen. Net voor Joris, zijn zus Lisa en de band (Michael Asnot en Stef Delbaere op gitaar, Frank Oliver James op toetsen, Jan Detremerie op bas, Peter Schneider op percussie en Jordi Geuens op drums) opkwamen, kreeg het publiek namelijk een kind op het podium aan het werk te zien dat spontaan begon te dansen achteraan en beetje bij beetje de voorgrond opzocht en zo minutenlang de show stal met improvisatiedans. Kijk, zo’n spontane momenten maken ook een zomerfestival. Na Metejoor mocht Günther Neefs het Bollekesfeest afsluiten. Ook tijdens zijn set maakten we iets legendarisch mee. Toen ie ‘Sexbomb’ coverde vroeg ie volwassen vrouwen het podium op. Sommigen volgden zijn instructies niet om via de backstage te gaan en kozen voor de kortste maar tevens moeilijkste weg door het podium op te kruipen. Daar aangekomen bleek Emmy dé vedette en publiekslievelinge. Ze schudde met haar bovenlijf, sprong (zodat je haar groene onderbroek kon zien) en werd ook uitgedaagd door de zanger om zowel hoog als laag een stuk uit het nummer te zingen. Tot ieders verbazing bleek de dame bijzonder stemvast. En zo werd ook de laatste avond van het Bollekesfeest eentje om niet snel te vergeten.

Kijk, het was niet eens onze bedoeling om een recensie te schrijven over het optreden van Sylver op het Bollekesfeest. En een tijd zag het er ook naar uit dat die er niet zou komen. Maar een act kan je nu eenmaal zo omver blazen en je zo verrassen in combinatie met de massale publieksopkomst en de ambiance dat je niet anders kan. Wat. Een. Feestje!

‘Wat een magische plek. Niet normaal!’ en ‘Hoe mooi toch. Jongens dit moet toch een van de mooiste plekken zijn waar we ooit hebben gestaan.’ Met die woorden gaf Jaap Reesema de Grote Markt van Antwerpen terecht een mooi compliment. Wij kennen geen mooier kader voor een gratis stadsfestival in ons land dan het Bollekesfeest. Maar met geslijm alleen kom je er bij ons niet. Sterker nog, dan gaan al gauw onze alarmbellen af als een artiest zo hard dingt om in de gratie te vallen van het publiek.

Een gigantisch feestje beloofde Maksim met ons te bouwen op het Bollekesfeest. Dat werd het totaal niet. Heel eenvoudig omdat zijn songs daar zich gewoon niet toe lenen wegens saai (‘Zonder mij’ begint wel heel simpel bv. met 5 tonen die zich herhalen), eentonig, maar vooral veel te veel van hetzelfde midtempo gezaag. Komt daar nog eens bij dat ie te vaak vibrato zingt (al lijkt hij daar toch iets minder kwistig mee om te gaan dan vroeger), en erg braaf op het podium staat. Zijn wit t shirt uitdoen op vraag van de fans? Nope, die hield hij net als zijn zwarte broek aan. Nochtans sta je wel te kijken naar een artiest die punch en energie wil geven, maar kennelijk wat gevangen zit in het keurslijf van het format waar ie in zit en het Nederlands. En dat terwijl het Engels en uptempo hem veel beter af gaan. Zou ie dat zelf beseffen? Heeft iemand hem daar ooit op attent durven maken?

Het grootste feest ooit, dat beloofde Aaron Blommaert op het Bollekesfeest. Ei zo na bracht ie dat ook op het beste gratis stadsfestival in de graafste stad van ons land: Antwerpen in een decor (de Grote Markt) waar zelfs de main stage van Tomorrowland helemaal niet aan kan tippen. Blommaert bewees ook tijdens zijn optreden dat vrouwen als baas de betere keuze kunnen zijn. Want damn, wat hield die Ardooise twintiger Hélène Deklerck die achter de drums zat, de vaart erin en de set lekker strak! Ze blies ons kortom uit onze sokken.