Een jonge tienerdochter horen we bij het verlaten van park Groot Schijn aan haar ouders zeggen: “Ik snap het concept niet en waarom deze circusvoorstelling Sabotage heet.” Ze slaat daarmee de nagel op de kop want dat is krak wat wij er ook van denken. Veel verder dan dat men erin de gevestigde orde wil uitdagen, komen we dan ook niet. Haar mama heeft het dan weer over dat het toch wel wat cliché is om een kleine man in de piste op te laten draven. Daarmee heeft ze zeker ergens een punt maar slaat ze de bal toch ook enigszins mis omdat Sabotage voornamelijk draait om diversiteit. Door iemand met een beperking te tonen die ondanks die fysieke beperking wel in staat is een knap staaltje hand-op-krukken acrobatie te leveren bijvoorbeeld, krukken die hij later inzet als kalasjnikovs om het thema terrorisme en migratie aan te boren. Naar het einde van de voorstelling blijkt ie evengoed ook behoorlijk behendig te zijn met een voetbal. Verder zien we in deze voorstelling NoFit State Circus pleiten voor de lgbtqia+-gemeenschap in een knap duet tussen twee mannen in zwarte jurken, en een black lives matter en anti-seksisme standpunt maken. Maar het is net als de acts (die soms even kort/lang duren als de change overs) zo fragmentarisch, nauwelijks uitgewerkt, dat het wat banaal overkomt, niet onder de huid gaat, en de antipolitieke boodschap zelfs wat populistisch aanvoelt.

Als er een performer is die we dé Tom Waes van de hedendaagse dans kunnen noemen, dan is het wel Alexander Vantournhout. Onder artistieke assistentie van Emmi Väisänen zet ie met zijn jongste solo Vanthorhout de mannelijke kracht centraal, maar ook de relatie tussen hem en een object, in dit geval een hamer. Niet zo maar een hamer, wel de Mjölnir, een met een veel te korte steel waar Marvel-superheld Thor zijn tegenstanders mee weet af te schrikken. In zijn voorstelling, is de steel van zijn hamer een heel stuk langer wat het effect wanneer ie ermee in het rond zwaait aan een hoog tempo nog indrukwekkender maakt.

De 35ste productie van Cirque du Soleil heeft haar tenten opgeslagen in Knokke en ging gisteren in première. Kurios verwijst naar het rariteitenkabinet, de voorloper van de musea zeg maar waar eigenaardigheden te zien waren. Niet zelden werden die ook tentoongesteld op rondtrekkende foren. Kurios stelt dat er een verborgen, onzichtbare wereld is. Geen idee is er te gek of een droom te groot. Een plek waar de rariteiten die een man al die jaren verzamelde tot leven komen.

Het is niet de eerste keer dat Disney een film maakt naar een pretparkattractie. Twee jaar geleden nog maar kwam Jungle Cruise namelijk uit. En nu is er Haunted Mansion, een bovennatuurlijke komedie die Justin Simien regisseerde. Alleen is de slapstick zo slap, en de taalhumor (die nauwelijks te vertalen bleek) zo zwak, dat je bezwaarlijk van een goeie film kan spreken. Tenzij je met lage eggs-pectations naar deze prent trekt.

Of we wisten wat voor een speciale avond Lollapalooza Parijs voor haar was, vroeg Rosalía aan haar publiek. ‘Euh, nee?’, dachten we. Tot ze zei dat het haar laatste concert van de festivalversie van haar Momotami wereldtour was die genoemd is naar haar tweede plaat. Toen we dat hoorden maakte - om Kristel Verbeke te citeren - ons hart een sprongetje. Rosalía stond de voorbije maanden namelijk al een tijdje hoog in ons lijstje van artiesten die we live aan het werk wilden zien. Een laatste optreden van een tour kan dan twee kanten uitgaan, ofwel zitten de artieste en haar dansers er helemaal door van de vermoeidheid door het touren en schiet er nog weinig over van de oorspronkelijke show en het niveau, ofwel wordt het een onvergetelijke avond omdat ze nog eens alles willen geven en meer. Zo gaat het vaak. Maar blijkbaar kan ons eindoordeel toch ook ergens tussenin vallen bij een dernière. Bij dit Spaanse multi-talent is dat namelijk het geval.