Of we wisten wat voor een speciale avond Lollapalooza Parijs voor haar was, vroeg Rosalía aan haar publiek. ‘Euh, nee?’, dachten we. Tot ze zei dat het haar laatste concert van de festivalversie van haar Momotami wereldtour was die genoemd is naar haar tweede plaat. Toen we dat hoorden maakte - om Kristel Verbeke te citeren - ons hart een sprongetje. Rosalía stond de voorbije maanden namelijk al een tijdje hoog in ons lijstje van artiesten die we live aan het werk wilden zien. Een laatste optreden van een tour kan dan twee kanten uitgaan, ofwel zitten de artieste en haar dansers er helemaal door van de vermoeidheid door het touren en schiet er nog weinig over van de oorspronkelijke show en het niveau, ofwel wordt het een onvergetelijke avond omdat ze nog eens alles willen geven en meer. Zo gaat het vaak. Maar blijkbaar kan ons eindoordeel toch ook ergens tussenin vallen bij een dernière. Bij dit Spaanse multi-talent is dat namelijk het geval.

Met een lichtgeel hemd waarop achteraan in blauw ‘The show’ stond, de titel van het derde solo album van de Ierse zanger die deel uitmaakt van One Direction, een wit marcelleke daaronder en een gele broek aan stond Niall Horan op het hoofdpodium van Lollapalooza Parijs. Dat ie zo dankbaar was, herhaalde hij tijdens zijn uur durende set zo vaak, dat het op den duur aardig begon te vervelen al die nederigheid die hij tentoon spreidde. Straf vond ie het bijvoorbeeld dat het Franse publiek erin slaagt te connecteren met zijn liedteksten hoewel ze niet dezelfde taal als hij spreken. Verder had ie het over zijn eerste solo-optreden in de Franse hoofdstad meer dan 10 jaar geleden terwijl er nu duizenden mensen voor hem stonden op de Hippodrome de Longchamp. Wij onthouden vooral één kartonnen bordje van een fan in het publiek dat meteen alles zegt: ‘Please sing 1D songs’ wat een beetje oneerbiedig aanvoelt richting het solomateriaal van de artiest maar waarmee de jongedame ook wel de nagel op de kop wist te slagen.

Keuzestress. Daarover heeft Pleun van Engelen het in Liefs, Achilles: haar monoloog rond de sterkste, dapperste en knapste Griekse held die ze in de Griekse mythologie terugvond. ‘Maar was hij wel zo dapper?’, vraagt ze zich na een tijdje af in haar tekst. Want bleef ie niet een half boek lang gewoon in zijn tent zitten, rouwend om de dood van Penthesilea (‘Misschien is ie huilend in slaap gevallen’)? Maar mogelijks ook vrezend voor zijn eigen einde. De actrice somt daarbij even op hoe verschillende Griekse helden om het leven kwamen, met gevoel voor humor ook dat ze hier en daar in de tragiek steekt. Neen, een held zijn en weten dat je zal sterven, is geen pretje. Zo trekt ze op den duur ook de existentialistische filosofische kaart: ‘Wat doe ik hier? Wat als ik voor iets anders had gekozen en Griekse vazenschilder was geworden?’ en hekelt ze de zinloosheid van geweld en bij uitbreiding oorlogsvoering.

Christopher Nolan kan de was die buiten hangt te drogen, maar gedeeltelijk binnenhalen wat ons betreft met zijn nieuwste epische film Oppenheimer die het verhaal vertelt over de vader van de atoombom: J. Robert Oppenheimer. Veel heeft te maken met de vertelstructuur (die veel te lange expositie!) in combinatie met de duur van de film waardoor je rond de 85ste minuut al op je klok gaat kijken. Nolan heeft meer dan de helft van zijn film nodig om zijn hoofdpersonage de eerste tests te laten uitvoeren rond een atoombom (de Trinity test op 16 juli 1945) in het Los Alamos Laboratorium waar hij de directeur, sheriff en weet ik wat nog allemaal was. Maar vooral: deze biografische thriller wordt nooit echt spannend omdat je gewoon van tevoren al weet hoe het afloopt.

Gewoon briljant en wellicht daarom dé film van het jaar. Dat is Barbie van regisseuse Greta Gerwig. De Amerikaanse weet perfect de tijdsgeest waarin we leven vast te pakken. Een waar zowel mannen als vrouwen eigenlijk in een existentiële crisis verkeren. Centraal stelt deze prent dan ook de vraag: wie ben je en hoe vul je je (gender)rol in?