Met alleen zijn daar heeft Johannes Lievens al van kindsbeen ervaring mee. Toen ie in de kangoeroeklas zat in de lagere school bijvoorbeeld omdat ie voor stond op de rest van zijn leeftijdsgenootjes. Maar eenzaamheid, da’s iets waar ie recenter, in 2022 mee geconfronteerd werd. Het inspireerde hem om daarrond een voorstelling te maken, een monoloog die hij op de Zomer van Antwerpen in première liet gaan: de eenzame stad.

Een voorstelling die perfect de huidige tijdsgeest samenvat én die een 43-jarige zoals ondergetekende doet nadenken over hoe ie verder in het leven zal staan. Daar slaagt Compagnie Cecilia met verve in met Bagger.

Met Décrochez-moi ça keert Bêtes de foire terug naar Zomer van Antwerpen. 8 jaar geleden stond het Franse gezelschap al op het festival met een eerdere voorstelling waar wij laaiend enthousiast over waren. Vraag was dan ook of hun nieuwste poëtische voorstelling die theater mengt met circustechnieken, ons opnieuw in vervoering zou brengen. En of ze dat deed! De kleren maken misschien wel de man, maar op zijn minst ook een voorstelling, blijkt. En het universum dat ze ook nu weer vakkundig traag opbouwen intrigeert van begin tot einde. Chapeau.

Een jonge tienerdochter horen we bij het verlaten van park Groot Schijn aan haar ouders zeggen: “Ik snap het concept niet en waarom deze circusvoorstelling Sabotage heet.” Ze slaat daarmee de nagel op de kop want dat is krak wat wij er ook van denken. Veel verder dan dat men erin de gevestigde orde wil uitdagen, komen we dan ook niet. Haar mama heeft het dan weer over dat het toch wel wat cliché is om een kleine man in de piste op te laten draven. Daarmee heeft ze zeker ergens een punt maar slaat ze de bal toch ook enigszins mis omdat Sabotage voornamelijk draait om diversiteit. Door iemand met een beperking te tonen die ondanks die fysieke beperking wel in staat is een knap staaltje hand-op-krukken acrobatie te leveren bijvoorbeeld, krukken die hij later inzet als kalasjnikovs om het thema terrorisme en migratie aan te boren. Naar het einde van de voorstelling blijkt ie evengoed ook behoorlijk behendig te zijn met een voetbal. Verder zien we in deze voorstelling NoFit State Circus pleiten voor de lgbtqia+-gemeenschap in een knap duet tussen twee mannen in zwarte jurken, en een black lives matter en anti-seksisme standpunt maken. Maar het is net als de acts (die soms even kort/lang duren als de change overs) zo fragmentarisch, nauwelijks uitgewerkt, dat het wat banaal overkomt, niet onder de huid gaat, en de antipolitieke boodschap zelfs wat populistisch aanvoelt.

Als er een performer is die we dé Tom Waes van de hedendaagse dans kunnen noemen, dan is het wel Alexander Vantournhout. Onder artistieke assistentie van Emmi Väisänen zet ie met zijn jongste solo Vanthorhout de mannelijke kracht centraal, maar ook de relatie tussen hem en een object, in dit geval een hamer. Niet zo maar een hamer, wel de Mjölnir, een met een veel te korte steel waar Marvel-superheld Thor zijn tegenstanders mee weet af te schrikken. In zijn voorstelling, is de steel van zijn hamer een heel stuk langer wat het effect wanneer ie ermee in het rond zwaait aan een hoog tempo nog indrukwekkender maakt.