‘Don‘t you ever feel like tired and down and... it feels like your bones don‘t work. Like you‘re sinking.’ Het zijn de woorden van Sophie, briljant neergezet door Frankie Corio die met een enorme naturel samen met Paul Mescal die haar bijna 31-jarige vader Calum speelt, Aftersun, dat geregisseerd en geschreven werd door Charlotte Wells draagt.

Dementie. Daar draaide onder andere het laatste seizoen van #LikeMe rond. Dementie. Dat is ook waar de showbizzjournaille kennelijk aan lijdt (en niet het minst die van de openbare omroep) wanneer ze terugblikken op deze spraakmakende Ketnetreeks. Want wat valt er in hun berichtgeving op? Geen woord over de veroordeling in beroep van de medebedenker bijna 2 jaar geleden omwille van zedenfeiten met 4 jongens die dateren uit een periode voor de reeks ingeblikt werd. 2 Jaar met uitstel kreeg hij daarvoor en toen de feiten aan het licht kwamen, werd ie op non-actief gezet bij het productiehuis. Ter vergelijking: een schermgezicht van één wiens rechtszaak véél meer media exposure kreeg, een man die nu nog steeds de zware gevolgen voelt zowel privé als professioneel werd voor de belaging van 5 vrouwen en de elektronische overlast van 1 van die 5 veroordeeld tot 6 maand met uitstel. Het ging bij die #LikeMe choreograaf dus om zwaardere feiten en toch lijkt de publieke opinie zwaarder te tillen aan wat die laatste mispeuterd heeft. Laat ons dat de wereld op zijn kop vinden.

Een slimme blondine die nog maagd is. Wiens band met haar vader niet al te best is. Die valt op een man die eigenlijk niet haar type is, absoluut haar grenzen wil stellen maar uiteindelijk niet anders kan dan zich totaal over te geven aan haar emoties en te bekennen dat ze verliefd is op hem. Een jonge vrouw ook die (veel) interesse in seks heeft en daarin bevrediging zoekt bij een man met ervaring. En dat allemaal in de context van een schoolomgeving. Je zou zo zeggen dat dit het uitgangspunt vormt van de After-series. Beautiful disaster kan je dus bezwaarlijk origineel noemen. Maar toegegeven, dit is gewoon een guilty pleasure. Sterker nog: hij is nog verdomd grappig ook.

De soundtrack van The Super Mario Bros. Movie is beter dan de film zelf. Die ademt uiteraard net als de prent zelf nostalgie uit hoewel de storyline flinterdun is en zich eerder richt op kinderen dan hun ouders die het ontstaan van deze held en Donkey Kong in iconische computerspellen nog hebben meegemaakt tijdens hun jeugdjaren. De songs die onder andere tijdens de film passeren zijn: ‘Holding Out for a Hero’ van Bonnie Tyler, ‘Take on me’ van A-ha, ‘Thunderstruck’ van AC/DC, ‘Mr. Blue Sky’ van Electric Light Orchestra en er is ook een verwijzing als je wil in de dialogen naar ‘Two can play that game’ van Bobby Brown.

Kamiel Spiessens is terug en de single landbouwer, die er volgens onze buren in de zaal jonger uitziet dan in de jaren ’90, bewijst dat ie helemaal mee is met zijn tijd. Met Spiessens spijbelt houdt ie namelijk zijn eerste klimaatconferentie. Onder het motto ‘Het isj niet moeilijk’ (zijn hit uit de jaren ’90 die hij ook zingt tijdens zijn show) wil ie zijn publiek informeren over o.a. de klimaatverandering, het verlies aan biodiversiteit en ons overtuigen duurzamer te gaan leven: ‘Hoe meer je niet doet, hoe beter voor het klimaat.’ Een klimaattwijfelaar is ie niet langer. ‘Het enige dat nog s(c)eptisch is, is mijne put.’ aldus Spiessens. De voorstelling is alleen wat aan de lange kant, ze duurt zo’n 2 uur en half inclusief pauze, waardoor die meermaals ook wat inzakt. Liever zouden we een gebaldere versie met het allerbeste in verwerkt van zo’n anderhalf uur, 100 minuten max. gezien hebben. Want het materiaal dat Chris Van den Durpel bijeen schreef is wisselvallig. We horen waanzinnig straffe dingen maar hij gaat soms ook wat makkelijk en vaak over tot publieksinteractie.