Terwijl in België Pennenzakkenrock vroegtijdig stopte door de zware regenval, was het op de dag voor Glastonbury Festival écht helemaal van start ging bijzonder lekker weer. Een blauwe hemel, zon en zoals ze dat in het Engels zeggen ‘a gentle breeze’. 25 graden stond er op de thermometer. Wie had dat ooit durven denken dat het beste festival ter wereld al twee jaar op rij het best mogelijke festivalweer aan kan bieden? Niet te warm, niet te koud, maar vooral droog. Als je dan docu’s bekijkt met de grote slijkpartijen waarin festivalgangers zitten te glijden of met hun rubberen laarzen proberen door te ploeteren, lijkt het wel alsof die beelden dateren van een ver ver verleden en is het maar de vraag of modder in de toekomst nog een usp van het festival zal kunnen blijven.

De jongste superheldenfilm The Flash is best een onderhoudende maar ook wel lange prent geworden die nog weinig verrast. Het lijkt wel alsof het verhaal rond is bij de meeste superheldenfilms die het over het multiversum hebben en tijdreizen. In die zin dat we nog nauwelijks verrast worden door de storyline, laat staan op het puntje van onze stoel zitten om te weten hoe het allemaal gaat aflopen. Ook in deze die Andy Muschietti regisseerde, is het niet anders. Ook nu wordt de aarde bedreigt. In dit geval door generaal Zod.

Veelbelovend, dat is het minste wat je kan zeggen over het einde van Transformers Rise of the beasts waarin G.I. Joe geïntroduceerd wordt. Dat smaakt nu al naar meer wanneer twee iconische actiefranchises elkaar ontmoeten. Het zou wel eens voor extra vuurwerk kunnen zorgen want daar lijdt deze film wel eens aan. De prent die Steven Caple Jr. regisseerde, de zevende in de Transformerreeks, de sequel op Bumblebee, sleept namelijk soms, niet zelden wanneer er een wat overduidelijke melige menselijke laag over het geheel getrokken wordt. Finaal gaat de film over dat je altijd sterker staat als je samenwerkt, hier wanneer mensen en robots de handen in elkaar slaan.

Een film die inzoomt op een tv-uitzending over een theatergezelschap dat een toneelstuk opvoert. Dat brengt Wes Anderson in Asteroid City, een romantische sci-fi dramedy waar hij ook het script van schreef. De prent was genomineerd in Cannes voor de Gouden Palm maar zag die aan zijn neus voorbijgaan vermits ‘Anatomie d‘une chute’ ermee aan de haal ging. We kunnen ons daarin vinden want tijdens het 105 minuten durende Asteroid City hebben we maar liefst twee keer op onze klok gekeken. Of hoe ‘You can’t wake up if you don’t fall asleep’ ons bijna letterlijk overkwam in de bioscoopzaal.

Soms loont het om even een stap terug te zetten en met een frisse blik naar een klassiek meesterwerk te kijken. En dat is exact wat regisseur Emma Rice deed met het wereldberoemde boek ‘Wuthering Heights’ van Emily Brontë. Ze deed de roze bril af en zag niet in de eerste plaats de onmogelijke romantiek tussen Catherine en Heathcliff, maar ze las een verhaal van wraak, eerzucht en heerszucht die allesvernietigend is. De romance maakt als uitgangspunt plaats voor de tragedie van de wreedheid. Dit nieuwe accent wordt vervolgens ingebed in de typische beeldtaal van de Engelse pantomime en passend gecombineerd met poppenspel en muziektheater. Het resultaat is een fenomenaal sterke uitvoering van ‘Wuthering Heights’ die je probleemloos kan zien als actuele  maatschappijkritiek met een hoog entertainmentgehalte.