Veelbelovend, dat is het minste wat je kan zeggen over het einde van Transformers Rise of the beasts waarin G.I. Joe geïntroduceerd wordt. Dat smaakt nu al naar meer wanneer twee iconische actiefranchises elkaar ontmoeten. Het zou wel eens voor extra vuurwerk kunnen zorgen want daar lijdt deze film wel eens aan. De prent die Steven Caple Jr. regisseerde, de zevende in de Transformerreeks, de sequel op Bumblebee, sleept namelijk soms, niet zelden wanneer er een wat overduidelijke melige menselijke laag over het geheel getrokken wordt. Finaal gaat de film over dat je altijd sterker staat als je samenwerkt, hier wanneer mensen en robots de handen in elkaar slaan.

Een film die inzoomt op een tv-uitzending over een theatergezelschap dat een toneelstuk opvoert. Dat brengt Wes Anderson in Asteroid City, een romantische sci-fi dramedy waar hij ook het script van schreef. De prent was genomineerd in Cannes voor de Gouden Palm maar zag die aan zijn neus voorbijgaan vermits ‘Anatomie d‘une chute’ ermee aan de haal ging. We kunnen ons daarin vinden want tijdens het 105 minuten durende Asteroid City hebben we maar liefst twee keer op onze klok gekeken. Of hoe ‘You can’t wake up if you don’t fall asleep’ ons bijna letterlijk overkwam in de bioscoopzaal.

Soms loont het om even een stap terug te zetten en met een frisse blik naar een klassiek meesterwerk te kijken. En dat is exact wat regisseur Emma Rice deed met het wereldberoemde boek ‘Wuthering Heights’ van Emily Brontë. Ze deed de roze bril af en zag niet in de eerste plaats de onmogelijke romantiek tussen Catherine en Heathcliff, maar ze las een verhaal van wraak, eerzucht en heerszucht die allesvernietigend is. De romance maakt als uitgangspunt plaats voor de tragedie van de wreedheid. Dit nieuwe accent wordt vervolgens ingebed in de typische beeldtaal van de Engelse pantomime en passend gecombineerd met poppenspel en muziektheater. Het resultaat is een fenomenaal sterke uitvoering van ‘Wuthering Heights’ die je probleemloos kan zien als actuele  maatschappijkritiek met een hoog entertainmentgehalte.

Nog tot en met 3 september 2023 kan je in het van Gogh Museum dat zijn vijftigjarig jubileum viert naar de tijdelijke tentoonstelling van Gogh in Auvers. Zijn laatste maanden. Het is de allereerste keer dat een expo inzoomt op de laatste fase van van Goghs leven en werk. Een korte maar zeer productieve periode was het. Toen hij op 29 juli 1890 op 37-jarige leeftijd overleed, had hij in Auvers waar ie aankwam op 20 mei van hetzelfde jaar, in totaal zo‘n 74 schilderijen gemaakt; gemiddeld meer dan één per dag dus. In Auvers verbleef ie op een kleine zolderkamer boven het Café de la Mairie. Verder dan een halve kilometer van zijn verblijfplaats of het huis van dokter Gachet ging ie niet om zijn werken te maken waarvan er nu een groot aantal voor het eerst terug samengebracht zijn uit musea én privécollecties van over de hele wereld. Maar het is toch vooral dankzij de topstukken uit Musée d’Orsay, maar liefst 8 werken werden er eenmalig uitgeleend zoals o.a. zijn indringende ‘zelfportret’ uit Saint-Rémy en ‘De kerk van Auvers-sur-Oise’ - de expo is dan ook het resultaat van een unieke samenwerking met het Parijse museum - die Van Gogh in Auvers een bezoek beslist de moeite waard maakt.

11 jaar geleden won Once maar liefst 8 Tony Awards waaronder die van beste musical, beste acteur en beste script. De buskermusical die Enda Walsh schreef met de muziek en lyrics van Markéta Irglová en Glen Hansard baseerde zich op de gelijknamige film die John Carney regisseerde en in 2007 te zien was in de bioscoop. Once is daarbij de enige musical die zowel een Oscar (voor het nummer ‘Falling slowly’), een Grammy Award (voor het album), Olivier Award als Tony Award in de prijzenkast heeft staan. In de zwarte zaal van het Fakkeltheater hernam het amateurgezelschap De Speling haar succesvolle Vlaamse versie die kans maakt op het Landjuweel 2023. Dat deze musical de longlist haalde, is niet meer dan terecht.