Gewoon briljant en wellicht daarom dé film van het jaar. Dat is Barbie van regisseuse Greta Gerwig. De Amerikaanse weet perfect de tijdsgeest waarin we leven vast te pakken. Een waar zowel mannen als vrouwen eigenlijk in een existentiële crisis verkeren. Centraal stelt deze prent dan ook de vraag: wie ben je en hoe vul je je (gender)rol in?

Je hebt zo van die films die je blijven achtervolgen. Van die prenten waarvan je denkt, ja misschien wil ik die wel zien maar die je pas na een tijd over de streep trekken om een ticketje te bemachtigen. Bij No hard feelings was dat bijvoorbeeld het geval. De trailer vond ik nogal dom en niet zo bijster grappig. Maar de reclameaffiches in eigen land en in Londen bleven op de een of andere manier me aanspreken. Blij dat ik uiteindelijk toch ben gaan kijken. Want de sexy komedie die Gene Stupnitsky regisseerde is niet alleen grappig, hij is verdomd nog verrassend en creatief ook bij momenten. En hij doet vooral wat dit genre hoort te doen, je helemaal opgeladen met positieve energie met een grote glimlach op je gezicht de zaal verlaten. Lang geleden trouwens dat we dat nog hebben ervaren.

Het tweede deel van Mission Impossible dead reckoning dat voorzien is om eind juni volgend jaar in de bioscoop uit te komen, zal wellicht wat langer op zich laten wachten. De opnames voor het vervolg op het eerste deel dat sinds deze week te zien is in de cinema bij ons, zijn namelijk stilgelegd door een grote staking bij de Hollywood-acteurs ook al wordt de prent in Surrey, Engeland ingeblikt. De acteursbond vreest het ergste nu AI steeds dominanter wordt bij bepaalde producties en wil hiertegen beschermd worden enerzijds en anderzijds een hogere verloning bekomen van de film- en tv-studio’s en streamingdiensten voor hun acteurs. De onderhandelingen leverden tot nog toe niets op. Gevolg: de ganse Amerikaanse film- en tv-sector ligt plat, ook als men buiten de VS draait. Oh ironie. Het toeval wil dat het net allemaal in Mission Impossible dead reckoning draait om AI…

Een heerlijke satire op het ouderschap en bij uitbreiding onze (woke) samenleving. Dat brengt de Deense regisseuse Paprika Steen met Fathers and mothers. Kritiek ook, op humoristische wijze, dat ouders niet zo zeer in het belang van hun kind denken maar hen vooral de opleiding willen geven die ze zelf nooit hebben kunnen genieten. Welke dynamiek geeft dat in de relatie tussen ouders en kinderen en ouders onderling? En kunnen die kinderen nog wel de verwachtingen om de droom te realiseren die hun ouders voor hen uitstippelen aan? Staan de kinderen en hun belangen wel centraal? Of draait het allemaal om het ego van de ouders die hun kinderen (steeds vaker) als visitekaartje gebruiken naar de buitenwereld?

7 jaar na Driften staat petri dish op Zomer van Antwerpen met Talweg opnieuw garant voor een voorstelling die zowel esthetisch, absurd als intrigerend is. Een die circus, dans, theater en beeldende kunst laat samenkomen in een voorstelling, hier een horrorsprookje gebaseerd op de Griekse mythologie met barokke elementen. Net zoals in hun vorige voorstelling mengt het gezelschap het menselijke met het niet-menselijke (hier zien we in het begin monsters als Titanen voorgesteld) in een wereld die op de rand staan van de afgrond. Gaandeweg zien we de personages terug menselijkere trekken aannemen.