Wat hebben Regi, Clouseau en Helmut Lotti met elkaar gemeen? Ze hadden alle drie vorig jaar nood aan een hype om zich terug/steviger op de Vlaamse muziekkaart te plaatsen. In het geval van Helmut Lotti gebeurde dat op Graspop met Hellmut Lotti goes metal, bij Clouseau op Pukkelpop en bij Regi in het Sportpaleis. Het zegt veel over wat er nodig is om voldoende concerttickets aan de man of vrouw te kunnen brengen. Maar de vraag is maar hoe duurzaam dergelijke hypes zijn op de lange termijn. Hellmut Lotti gaf in Het Depot – ‘Wie had dat ooit gedacht dat ik hier zou optreden?’ – te kennen met een nieuwe plaat bezig te zijn waaruit ie ‘Outroar the thunder’ liet horen. Lotti gaat dus verder op de ingeslagen weg. Toch voelden we al de eerste tekenen van enige metaalmoeheid optreden bij hem en zijn band.

De veertienjarige Ierse Alisha Weir zagen we recent nog de titelrol spelen in Matilda de musical. Een naam om te onthouden want straks zal ze ook te zien zijn in Abigail. In Wicked little letters speelt ze Nancy, de dochter van Rose (Jessie Buckley). Zij wil gitaar leren spelen maar stelt vast dat haar moeder daar niet al te enthousiast om is. Een en ander heeft te maken met een burenruzie. Edith Swan (Olivia Colman) waar Rose nochtans mee bevriend was, blijkt nog bij haar dominante ouders te wonen en is hyper religieus opgevoed. Ze delen onder andere een zinken bad om in te baden. En gezien er in het Britse Littlehampton van 1920 nog geen sprake was van isolatie, hoort de buurvrouw ook wanneer Rose seks heeft. Niet alleen hoort ze dat, het kruisbeeld dat aan haar muur hangt begint zo danig te trillen dat het elk moment kan vallen…

Rauw en rusteloos. Zo komt Skunk dat Koen Mortier regisseerde over. Mortier liet zich inspireren door het gelijknamige boek van Geert Taghon. Het is vooral de cinematografie van Nicolas Karakatsanis die de film absoluut versterkt. Nicolas kiest namelijk voor een tamelijk grove korrel en lijkt niet zelden met de hand de camera vast te houden, waardoor hij dat rusteloze van het hoofdpersonage Liam (Thibaud Dooms) onderstreept in snelle cameravoering en plotse bewegingen.

“Hoe zwarter de vulling, hoe beter de smaak!”, zingt het personage Seaweed in de familiemusical ‘Hairspray’. En het dient gezegd: hij heeft gelijk. Deep Bridge heeft deze keer (eindelijk) gekozen voor een erg inclusieve cast die breekt met het stereotiepe beeld van de slanke, witte musicalster.  En dat werpt zijn vruchten af. ‘Hairspray’ is dan ook dé feel-good-musical bij uitstek die een lans breekt voor integratie en body positivity. Zo’n boodschap komt volledig tot haar recht als die ook uitgestraald wordt door de productie. Een tweede gigantisch voordeel van die inclusieve casting is dat je als publiek Jozefien Grossen kan zien schitteren in de rol van Tracy Turnblad. Ze heeft de looks, de moves en … de stem. Daarbij weet ze zich perfect staande te houden tussen toppers als Ann Van den Broeck en Sandrine Van Handenhoven. Bij de mannen werd ons hart gestolen door Francisco Schuster die zich tijdens ‘Vertel het maar’ volledig mag laten gaan in het gevoel van de soul en daar helemaal openbloeit.

‘Dat was zo graaf!’, ‘Amai, niet goed voor mijnen tikker.’ Het zijn maar enkele reacties die we kort na Exit van circumstances in hetpaleis optekenden. Een voorstelling die het midden houdt tussen een dans- en een circusvoorstelling. Die het publiek ook kennis liet maken met het concept van de draaiende deur (met muur), niet te verwarren met de draaideur. Wat Exit zo straf maakt is de perfecte opbouw, de knappe basic witte belichting waar Edwin van Steenbergen voor tekende en niet in het minst de mysterieuze indrukwekkende instrumentale score van Bastian Benjamin en Bastiaan van Vuuren.