Wanneer de intro van ‘We will rock you’ uit de boxen knalt, breekt het feestje al los in de Stadsschouwburg van Antwerpen. Dan moeten de heren van Dreamboys nog beginnen aan hun act. Het zegt veel over de verwachtingen waarmee het hoofdzakelijk vrouwelijke publiek naar deze stripshow komt kijken. De heren strippers spelen maar al te graag in op de uitgelaten sfeer en zwepen hun toeschouwers geregeld op door een extra tipje van de sluier, meer bepaald hun t-shirt, op te lichten. Het ritme van de muziek en hun suggestieve dansbewegingen doet de temperatuur en het gejoel alleen maar toenemen. Dit is duidelijk waar het publiek voor komt. De gouden regel van de avond: hoe minder kleding, hoe meer sfeer. Het feit dat niet elke act even smaakvol was, was blijkbaar geen hinderpaal. Men kwam duidelijk voor een andere paal en … die kwam ook tevoorschijn.

‘Oh wat leuk. Dat is gaaf, jong!’ Wat zouden we deze oppervlakkige Hollandse zinnen graag zeggen over Brideshead Revisited dat onder andere gaat over zelfaanvaarding en het leven als een queer. Maar deze voorstelling van Florian Myjer en Abke Haring weet ons helaas niet de ganse tijd te boeien. Rond een uur kijken we voor het eerst naar onze klok. Veel heeft te maken met de wat saaie vorm, de eerste lezing van een toneelstuk dat daarna enkele keren herhaald wordt en de geacteerde zwakke voorbereiding van de tegenspeelster. Eerdere voorstellingen van de Warme Winkel? Niet gezien. Het boek waarop de voorstelling gebaseerd is tijdens de research gelezen? Nee hoor.

Waarom naar de West End gaan als de West End naar je toe komt? Dat dachten wellicht heel veel fans van Whitney Houston toen MB Presents Queen of the Night, een tributeshow die volledig in het teken staat van Whitney Houstons muziek naar het Koninklijk Circus bracht. Kijk, als aan het begin van de pauze, net nadat we het nummer waar de titel van de tourproductie naar verwijst te horen kregen, meerdere vrouwelijke fans ‘Oh yeah! Oh yeah! Oh yeah!’ zingen alsof ze een collectief orgasme beleven, dan weet je het wel. De fans gingen compleet uit hun dak. Wat. Een. Show!

Never change a winning team. Want na Venom in 2018, Venom: let there be carnage in 2021 schreef Kelly Marcel ook het derde deel Venom The Last Dance. Sterker nog: deze keer kroop de Engelse zelfs in de regisseursstoel. Het resultaat is een bijzonder entertainende prent geworden die bijna 2 uur duurt.

Met Oh Deer! levert Bronks surrealistisch, ja zelfs absurd en bijna woordeloos theater voor 6-plussers. Zeker, de kids en ik in de zaal konden best wel lachen met enkele scènes, vooral dan wanneer het tragikomisch werd al hebben we gewoon al veel gekkere toestanden meegemaakt in het jeugdtheater.