Een prachtige film met een joekel van een emotionele catharsis. Dat levert The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry die Hettie Macdonald regisseerde naar de gelijknamige roman van Rachel Joyce. Centraal staat geloof in deze film, geloof in mededogen, vergeving en hoop. Verder pleit de film, die de Britse samenleving tegen het licht houdt, voor gelijkheid, kansen geven aan mensen met een migratieachtergrond, consuminderen, duurzame energie, niet stelen van anderen en in harmonie leven met de natuur door een zo laag mogelijke ecologische voetafdruk achter te laten.

Elk einde is een nieuw begin. Deze uitspraak geldt eens te meer voor het dameskoor Scala onder leiding van Stijn en Steven Kolacny. De laatste ‘uitgestelde voorstelling wegens pandemie’ werd het startschot van de splinternieuwe tournee waarmee het koor gaat toeren. Onder de sprankelende naam ‘Gloaming’ trekken ze de zalen in met de hoogtepunten uit het Scala-repertoire en een hele resem liedjes die gebruikt zijn in diverse Hollywood-producties. Hits als ‘Perfect Day ‘van Lou Reed, ‘You Keep Me Hangin’ On’ van Kim Wilde, ‘Survivor’ van  Destiny’s Child en het geweldige ‘With Or Without You’ van U2 krijgen een heuse Scala-make-over. Voor liedjes als ‘Here Comes The Sun’ van The Beatles krijgen de dames extra ondersteuning van elektrische gitaar en bas aangevuld met drums. Het klinkt dan allemaal net iets voller, maar het blijft onmiskenbaar Scala.

Weinig films hebben we gezien in de cinema waarbij we zo veel moeite hadden om de ogen open te houden. Al van bij de start van Spider-man: een grenzeloos universum, de computergeanimeerde heldenfilm die Joaquim Dos Santos, Kemp Powers en Justin K. Thompson regisseerden, hebben we alle moeite van de wereld om onze aandacht erbij te houden omwille van de immens drukke grafische stijl die bijzonder hard contrasteert met de Vlaamse dubbing die Govert Delploige regisseerde. De Vlamingen leggen nauwelijks emotie in hun stem, geven hun personages daardoor niks of nauwelijks psychologische diepgang mee zodat je zit te kijken naar een uiterst bevreemdend eindresultaat. Alsof de gesproken tekst en wat we te zien krijgen op het scherm uit verschillende universums komen en totaal niet bij elkaar passen. Komt daar nog eens het gezapige, soms zelfs trage en behoorlijk monotone stemgeluid van sommige stemacteurs bij in combinatie met een veel te hoog aantal personages, en je loopt gewoon verloren in deze prent als kijker waardoor je afhaakt en je geraakt sneller ingedommeld dan je ooit had durven vermoeden, ook door de vele midtempo songs trouwens die haaks staan op de hypersnelle animatiestijl.

The boogeyman slaat toe als je even je kinderen uit het oog verliest. Zo luidt het in de gelijknamige bovennatuurlijke horrorfilm naar het kortverhaal van Stephen King die Rob Savage regisseerde. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat de film rechtstreeks op streamingdiensten gepleurd zou worden. Maar de goede feedback van kijkers tijdens testscreenings besliste daar anders over en zo kreeg de film toch een release in de bioscoop door 20th Century Studios. Terecht, want The boogeyman weet weliswaar traag maar vakkundig de suspense op te drijven naar een climax toe. Centraal staat rouwverwerking overigens in deze film naast goed ouderschap.

Een bijzonder sterk geacteerd emotioneel drama. Dat is A good person dat Zach Braff schreef en regisseerde geworden. Het trio Florence Pugh, Morgan Freeman en Celeste O‘Connor speelt de pannen van het dak. De cinematografie (die belichting!) is ronduit om van te smullen. En het verhaal kruipt moeiteloos onder de huid. Voor ons hield een vrouw het niet droog in Kinepolis Antwerpen. Als je ‘m gaat zien, kan een pakje papieren zakdoekjes dus van pas komen.